و ناگهان باران

کتاب حاضر خاطرات سید یوسف رضوی از دو سال حضور او در جبهه و خط مقدم است. در این کتاب خاطراتی هم از همرزمانش را بیان کرده است.

نویسنده در روزهای انقلاب، پانزده ـ شانزده سال داشته است و از سیاست چیزی نمی‌دانسته؛ اما مشارکت در فعالیت‌های انقلابی و حضور در سخنرانی‌ها و جلسات روز به روز بر آگاهی‌اش نسبت به اهمیت و ضرورت انقلاب افزوده می‌شود.

در خرداد ۱۳۵۹ در رشته اتومکانیک دیپلم گرفت و چون دانشگاه‌ها تعطیل بودند برگ اعزام به خدمت گرفت و روز ۲۸ شهریور به مشهد رفتم تا پس از زیارت بارگاه امام رضا علیه‌السلام در روز اول مهر به خدمت سربازی برود؛ که فردای همان شب ارتش متجاوز عراق به ایران حمله کرد و او باید خود را به تهران می‌رساند تا به سربازی اعزام شوم این اثر بیان بخشی از خاطرات دو سالهٔ او در لباس سربازی در خطوط مقدم جبهه است.

بریده‌ای از کتاب و ناگهان باران

مادر مریض احوال بود و در سال، چندین بار در بیمارستان بستری می‌شد و در خانه هم که بود همواره پلاستیک دارو کنار بسترش دیده می‌شد و هرازگاهی کار به آمبولانس و اورژانس می‌کشید. بسیاری از کارهای خانه پرجمعیت را خواهر و برادر بزرگ‌تر و من انجام می‌دادیم و در سال‌های بعد نوبت به کوچک‌ترها رسید. مادر مریض احوال بود و آستانه تحمل شیطنت چند بچه قد و نیم قد و شیطون را نداشت و البته من و خواهر و برادران نیز راه‌های تبانی و حمایت در مواقع خاص را آموخته بودیم و چنانچه یک نفر از ما دسته‌گلی به آب می‌داد بقیه از او پشتیبانی به عمل می‌آوردند و حمایت‌ها تا چند روز که آب‌ها از آسیاب بیفتد ادامه پیدا می‌کرد. مادر به درس خواندن ما علاقه زیادی داشت و اگرچه نمی‌توانست در آموزش کمکی بکند؛ اما همیشه حمایت می‌کرد تا تحصیلات فرزندان تا هر جا که می‌توانند ادامه یابد تا به قول خودش بدانند، بفهمند و زیردست نشوند. من در چهار سال اول دوره ابتدایی درسم عالی بود؛ اما از سال پنجم که نیمه وقت سرکار می‌رفتم کمی افت کردم ولی به هر شکل خودم را توی گروه شاگردهای زرنگ نگه می‌داشتم.