خواب دریا

کتاب حاضر، نمایش نامه است به قول نویسنده رازآلود و جادویی که توأمان در عمل باید جان بگیرد. آدمها خواب دریا هستند، جان دارند اما نه در واقع که آن را نصرالله قادری به صورت صحنه ای سکانسی در 93 صفحه نوشته است و دوازده کس به صورت موهوم و دریایی با هم به صحنه می روند و نقش بازی می کنند.

قادری در مقدمه نمایش نامه می نویسد: خواب دریا جادوست! هر اثری ساختار منحصر به فرد خود را دارد. اگر از منظر ارسطویی و رابطه «علت و معلولی» خواب دریا تعبیر شود، آشفته است! راز و جادو توأمان در عمل باید جان بگیرند. آدمها خواب دریا هستند، جان دارند و نه در واقع! همه در ذهن سامر، «بازیگر» خانه دارند. سپس باید توجه داشت که واقع و فراواقع در عین واقعیت نمایی باید رؤیایی نقش شوند. گروهی از آنها با یک نام چند تن اند. گاه در یک کلام چند تن ظاهر می شوند. بدیهی است که بازیگر باید «در آن» جنسیت بازی را دیگرگونه سازد، تا مخاطب آن را دریابد! خواب دریا سهل است اما ممتنع! نباید اسیر ساختار پیچیده آن شد و نباید گرفتار سادگی آن گشت.

«خواب دریا» می خواهد حمایت آشنایی مردی را باز گوید که «محال» است. مردی که دریاست. دریایی که بی کران است و تشنگی تشنه را فرو نمی نشاند بلکه عطش او را افزون می کند. پس بدیهی است که همة دریا را نمی توان به ظرف کشید، انتخاب هنرمند در اینجا نقش اساسی را ایفا می کند. پایان کتاب را نمایش نامه دیگری انجام می رسد به عنوان «حدیث آصف زهرخورده از بهر آنکه راست کردار بود» که نخستین بار در جشنوارة مهر به صحنه رفت و جایزة بهترین کارگردانی و بازیگری و طراحی صحنه و نمایش را به خود اختصاص داد.

بریده‌ای از کتاب خواب دریا

من بغض به گلو دارم به قامت دنیا و اشک هایم دریا دریا تا اقیانوس جاری است از بهر آنکه تحمیل یک زندگی بی درد بر یک روح دردمند زجر آور است چه دشوار است «زیستن در برزخ» ارواح برزخی بیشتر از دوزخیان عذاب می بینند. آنگاه که زمین از برانگیختن خفیفترین موج شادی در یک قلب بیگانه عاجز است چه نوازشی میتواند بی تابی فرار به هر جا که نه اینجاست را اندکی