خاطرات سیدمرتضی نبوی

خاطرات مبارزان عرصه انقلاب اسلامی صرفا نقل وقایع و شرح حکایات تلخ و شیرین و تصویر شادی و غم زندگی نیست بلکه همه اینهاست به علاوه تاریخ؛ تاریخ گروه های مبارز و قصه آدم هایی که با هر مرام، عقیده و مسلکی روزی روزگاری برای رسیدن به آرمان های همیشگی بشری همچون عدالت، قسط، مساوات و جامعه ای خالی از تبعیض قیام کردند و برای آن خون دادند و خون ریختند.

سید مرتضی نبوی، با بیان خاطراتش در این کتاب بدون هیچ واهمه و تعارفی بسیاری از جریان ها و شخصیت های مطرح سیاسی تاریخ معاصر را به چالش کشیده است. خاطرات و تحلیل های او که طی گفت وگوهایی مفصل با محمد زین العابدینی در فاصله سال های 1373 و 1374 ضبط و توسط جواد کامور بخشایش تدوین و تنظیم شده، از جمله بهترین آثاری است که تاکنون در حوزه خاطرات مبارزان انقلاب منتشر شده است. نبوی علی رغم مسئولیت های مهمی که تاکنون برعهده داشته و موقعیت سیاسی فعلی اش به عنوان عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام، در این اثر به دور از هر پسند این و آنی و بی ملاحظه نسبت به منافع و مضارهای شخصی و شخصیتی و جناحی و حزبی و فقط به زعم خود او برای ایفای وظیفه در قبال تاریخ به بیان خاطرات و دیدگاه هایش می پردازد. او با اینکه تحت تاثیر القاب، عناوین و جایگاه های سیاسی افراد واقع نشده است اما همچنان محو فضای آرمانی ذهن خود است و نمی تواند از آن دنیای درونی خودش فاصله بگیرد اگرچه آن را کتمان هم نمی کند و به صراحت از احساس تعلق خاطر و عاطفه اش نسبت به انقلاب اسلامی سخن می گوید. فاصله طولانی میان زمان وقوع رخدادها با زمان انجام مصاحبه، طبعا در بیان جزئیات و ذکر اسامی اشخاص سایه می افکند که این مساله با تلاش های محققانه کامور بخشایش در رجوع به مستندات تاریخی و بهره برداری از منابع موجود به خوبی مرتفع شده است و مخاطب با ملاحظه تصویر اسنادی که با ذکر دقیق منابع آنها در پایان کتاب ارائه شده می تواند نسبت به اعتبار اطلاعات تاریخی و صحّت مفاد مندرج در تقریرات شفاهی نبوی اطمینان حاصل کرده و از آن جهت ارتقاء دانش تاریخی خودش استفاده کند.

بریده‌ای از کتاب خاطرات سیدمرتضی نبوی

پس از شکنجه، استخوان های پاهایم تا ساعت ها درد می کرد نمی توانستم روی پاهایم بایستم و راه بروم. به حدی که فاصله بین سلول تا اتاق بازجویی را نشسته می پیمودم نمازهایم را هم نشسته می خواندم حتی دستشویی هم نشسته میرفتم زندانیان دیگری هم بودند که وضعشان از من هم بدتر بود. حتی نمی گذاشتند بخوابند. از سر شب تا صبح صدای آه و ناله آنان به گوش می رسید.