نقد خنیاگری

کتاب «نقد خنیاگری» نوشته اکبر ایرانی قمی در انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است. در طول قرون متمادی تا عصر حاضر، روند تاریخی هنر موسیقی، هماره در وادی پر جست و خیزی بوده است و سیمای سراب‏‌گونه و مبتذل آن تا حضیض ذلت سقوط کرده و چهره واقعی آن نیز در کنکاشی برای بقاء در ستیز بوده است. هنر موسیقی در دوارن انقلاب اسلامی تا اندازه‌‏ای جایگاه واقعی و طبیعی خود را بازشناخت و توانست تعالی‏‌بخش، رسالت‌مدار و پیام‌‏رسان یک تحول دینی و انسانی باشد.

پیدایش پدیده موسیقی نزد انسان غریزی است، چنان‏که نهاد شعرگویی او نیز چنین است. از هنگامی که انسان وارد اجتماع شد و تمدن و فرهنگی خاص در جامعه او شکل گرفت، پدیده موسیقی نیز دستخوش تحولات کمی و کیفی، همراه با توسعه آلات و سازها، چهره سنتی و بومی به خود گرفت و جزء مهمی از اصول فرهنگ ملل به شمار آمد. رفته‏‌رفته صاحبان زر و زور به رموز و اعجاز موسیقی در مسخ اخلاق امت‌ها و قدرت آن در استثمار و انحراف جوامع پی بردند و آن را از مسیر طبیعی و متکامل خود خارج نمودند. در عصر ظهور شریعت محمدی، چهره واقعی این پدیده، دگرگون و حقیقت آن به کلی مسخ شده بود، به گونه‌‏ای که غناء و موسیقی در مفهوم مبتذل خود نمودار می‏‌گردید. اسلام به شدت با این سیمای مسخ شده موسیقی مخالفت و از اشاعه و گسترش آن ممانعت ورزید.

بریده‌ای از کتاب نقد خنیاگری

هر چند تعیین مصداقی روشن برای صدای نازک‌کار دشواری است و نمی‌توان حتی هر صدای زیر شیرانو و تنور را مصداق آن دانست، لیکن هرگاه صدا هر چند نازک باشد؛ اما با آهنگ و ملودی موسیقایی مبتذل و عامه‌پسند خوانده نشود نمی‌تواند موجب طرب گردد و خوانندگان کارآزموده خصوصاً زنان می‌توانند با غلت‌دادن صدا و پیچش آن در گلو، موجب ترجیح و تحریری مهیج و مطرب گردند.