دعا کن کم نیارم

دعا کن کم نیارم نوشته مریم طالبی مجموعه خاطرات همسر و اطرافیان شهید عباس نجفی از زندگی و معاشرت با این شهید بزرگوار است.

زنده نگهداشتن یاد و خاطره شهدا، خاطرات شفاهی رزمندگان، به خصوص زنان فعال در دفاع مقدس بخشی از تاریخ انقلاب اسلامی و دفاع مقدس است و ناگفته پیداست که ثبت و ضبط خاطرات رزمندگان هشت سال دفاع مقدس برای تالیف و تثبیت تاریخ معاصر ایران اهمیتی تعیین کننده دارد.

حوزه هنری استان مرکزی طرح ثبت و جمع‌آوری خاطرات دفاع مقدس را در دستور کار خود قرار داده است تا بتواند مجموعه‌ای کامل و ارزشمند از این خاطرات را برای آیندگان به یادگار بگذارد.

نوشتن کتاب دعا کن کم نیارم را مریم طالبی از سال ۱۳۹۲ آغاز کرد. نوشتن این اثر کار آسانی نبود. بهار ۱۳۹۳ اولین قرار مصاحبه را با مژگان همسر شهید گذاشت و از او خواست که زندگی نامه شهید داستانی باشد با روایت همسرش.

کتاب با خاطرات دوران کودکی و بازیگوشی‌هایش کلید خورد تا برسد به عشق و زندگی در کنار همسر بزرگوارش شهید عباس نجفی. تا بتواند از روزهایش با او بگوید. از روزهایی که با موتور به خانه بخت رفت و از تنهایی‌اش که درست چند روز بعد آغاز شد. از انتظارش برای شنیدن زنگ تلفن و نامه‌رسانی که خیلی دیر می‌آمد؛ این‌ها ادامه داشت تا فروردین ۱۳۸۱ که فوران عشق بود و پشت سر گذاشتن همه دوری‌ها و دلتنگی‌ها، همان چهل‌سالگی.

کتاب دارای ۱۲ فصل به روایت همسر شهید است که در ادامه نیز از زبان دیگران خاطراتی درباره حاج عباس نقل شده است. این اثر حاصل چهار سال پی‌گیری و مصاحبه است از دوستانی که با عشق آمدند و با امید رفتند.

بریده‌ای از کتاب دعا کن کم نیارم

آن شب ها همه دوستان و فامیل و همسایه ها در مساجد و خانه هایشان برای سلامتی او مراسم دعا برگزار کرده بودند من هم ذکر می گفتم و دعا می‌خواندم. صدایم زد و گفت: دعا نکن درد نکشم دعا کن کم نیارم تنم لرزید. می دیدم که درد میکشد و کم نمی آورد. این وضعیت تا ساعت دو و نیم شب ادامه داشت. به او گفتم: امام حسین (ع) را صدا کن . تمام ساعات ذکر یا حسین (ع) را با هم میگفتیم دستانش را در دستم گرفته بودم. ازش سیر نمی شدم. احساس میکردم دستانش بوی گل همیشه بهار را گرفته است.