سبحه صد دانه

کتاب سبحه صد دانه اثری از امیرمهدی حکیمی است که در نشر سوره مهر به چاپ رسیده است. در این کتاب نگاهی می‌اندازیم به شاعران برخاسته از حوزه علمیه خراسان از مشروطه تا کنون و بخشی از زندگی و اشعار آنان را بررسی می‌کنیم.

شعر اثری لطیف است که شاعر در آن، کلمات را به بازی می‌گیرد و آن را با عنصر خیال ترکیب می‌کند. با صنایع ادبی و بدیعی می‌آراید تا نتیجه حاصله، اثری باشد در خودر توجه مخاطبان. اثری که بتواند آنان را به دنیای دیگر ببرد و ذهنیات و منویات قلبی شاعر را برایشان نمایان کند.

شعر همیشه محلی برای بروز افکار، اندیشه‌ها، عقاید و عواطف آدمیان بوده است. در شعر می‌توان به نقد پرداخت یا توصیف کرد. در شعر می‌توان از رقیق‌ترین و زیباترین احساسات سخن گفت و عمیق‌ترین اندیشه‌های عرفانی را بیان کرد. حتی با شعر می‌توان کودکان را هم آموزش داد و سلیقه و گوش موسیقایی‌شان را تقویت کرد.

سبحه صد دانه، کتابی زیبا و پژوهشی کامل و جامع است که به بررسی زندگی و اشعار و آثار شاعران برخاسته از حوزه علمیه خراسان می‌پردازد. امیرمهدی حکیمی در این کتاب، شاعران را از دوران مشروطه تا زمان معاصر ما بررسی کرده است. نویسنده در هر بخش از کتاب درباره زندگی شاعران مختصری توضیح داده است و در ادامه نمونه‌ای از اشعار آنان را آورده است.

بریده‌ای از کتاب سبحه صد دانه

ای سکه سروری به نامت وی برتر از انبیا مقامت خورشید که نورپاش گردون یک پرتو جلوه تمامت داروی روان خستگان است آن شهد شفا که در پیامت قدر همه گفته ُ ها فروشست لطفی که نهفته در کالمت ای پرتو تابناک هستی از توست اساس حق پرستی ّ ای بر همه انبیا مقدم ُوی راهنمای ولد آدم منشور شریف امر و نهیت یک نکته نه بیش بوده، نه کم دستور تو هر چه هست، متقن آیات تو هر چه هست، محکم در خاطر توست آنچه در دهر انجام دهد قضای مبرم دین تو که درخور خلود است ّدستور تحرک و صعود است ّای صادر حق «صدور» اول وی مصدر فیض و فضل اکمل ای گشته زمام آفرینش ّبر قبضة قدرتت محول هرچ از تو نه ابتر و نه ناقص ّوآنچ از تو موید و مکمل ّدر کیش تو بیش و کم نبیند آن کس که نه کوردل، نه احول تا ماه و ستاره درخشان قرآن تو معجزی است رخشان ای شبرو سجده گاه اقصی پایان سفر دنی تجلی ای راهنورد قاب قوسین پایان ره تو قرب ادنی ُای سوخته پر و بال جبریل از همرهیت، به سیر اعلی بیواسطه از خدا شنوده ّ راز دو جهان، به نص اوحی بیرون ز حساب ره سپردی تا راه به کوی دوست بردی ای خاک ِ نشین عرش درگاه وی برده به کوی المکان راه وی در قدم ملازمانت سر سوده ز فخر بنده و شاه جان گشت ز فرط شوق مدهوش زآوای نوای لی مع الله فرموده هر آنچه خیر مردم بنموده به خلق، راه از چاه در یثرب اگرچه شاد خفتی هر نیک و بدی که بود گفتی