مهرماه پنجاه‌وهفت و با شروع سال تحصیلی جدید، مدرسه حال و هوای دیگری داشت. اخباری از اعتصاب سراسری و تعطیلی مدارس برخی از شهرها به گوش‌مان می‌رسید. بعضی از بچه‌ها شیر پاکتی اهدایی مدرسه را نمی‌خوردند و به دیوار حیاط می‌کوبیدند. اوایل فکر می‌کردم این کار از سر شیطنت و بازیگوشی است. با پرس‌وجو معلوم شد یکی از معلمان مذهبی و انقلابی مدرسه به نام علی‌مراد کیپور زمینة این اقدام را فراهم کرده است. گفته بود: در این پاکت‌ها شیر خوک می‌ریزند. همان معلم انقلابی بچه‌ها را تشویق می‌کرد که به اعتصاب سراسری بپیوندند و مدرسه را به تعطیلی بکشانند. از سوی دیگر، ناظم مدرسه که همه از او حساب می‌بردند، برای مقابله با چنین اقدامی آماده بود. هنگام زنگ تفریح، درِ دفتر مدرسه را که نزدیک درِ حیاط قرار داشت، باز می‌گذاشت؛ تا خروج احتمالی بچه‌ها را زیر نظر بگیرد. معلم انقلابی هم کوتاه نمی‌آمد؛ مرتب از حیاط به دفتر رفت‌وآمد می‌کرد، و هر بار در را پشت سر خود می‌بست. همین چند ثانیه کافی بود تعداد زیادی از بچه‌ها مدرسه را ترک کنند. همان معلم گاه جلوی دفتر مدرسه و به سمت حیاط می‌ایستاد؛ و در حالی که با صدای بلند از بچه‌ها می‌خواست به کلاس‌ها بروند؛ با دستش اشاره می‌کرد از مدرسه خارج شوند! تا مدتی کارمان همین بود؛ اول وقت به مدرسه می‌رفتیم و پس از یکی دو ساعت به خانه بر می‌گشتیم. به‌تدریج، مدرسه کاملاً تعطیل شد و به اعتصاب سراسری پیوست.