کوچ فاخته‌ها

«کوچ فاخته‌ها» روایت بخشی از زندگی آزادهٔ سرافراز، سیاوش والافر (دوران کودکی، جوانی، اسارت) و بازگوکنندهٔ شرح حال وی در مواجهه با رخدادهای پیش‌آمده با قلم خود اوست. «در بهار سال ۱۳۶۴، پس از آزمایشات سخت رزمی در مناطق عین‌خوش، موسیان، چم‌سری، ابوقریب، فکه، شرهانی، و زبیدات، گردان ۱۰۲ را به جبههٔ شلمچه اعزام کردند. بُنه گردان به جنوب انتقال یافت و خط مقدم شلمچه، به فاصلهٔ یکصدمتری با دشمن، بعثی تحویل گردان شد. دستهٔ ادواتی که من در آن خدمت می‌کردم مسئولیت پشتیبانی آتش یک خط دویست‌متری از نیروهای خودی بر عهده‌اش بود که در مقابل دشمن قرار داشت. استعداد سربازان دستهٔ ادوات سی نفر و دو نفر پرسنل کادر بودیم. شاخهٔ باریکی از اروندرود بین ما و دشمن را فاصله انداخته بود و رودخانهٔ اصلی پشت سر دشمن قرار داشت. لابه‌لای نخلستان‌ها، روی یک نخل بلند، دیدگاه دیده‌بانی دشمن طوری استتار شده بود که هیچ کس از محل اختفای دیده‌بان عراقی مطلع نمی‌شد. من ساعت‌ها و بارها با دوربین در کمین نشستم تا بالاخره دکل دیده‌بانی دشمن را پیدا کردم. نخل بسیار قطور و بلندی بود. نقشهٔ انهدامش را در ذهنم برآورد و طراحی کردم. شب‌ها به انهدام آن فکر می‌کردم. از برد و تیررس آرپی‌جی تقریباً دور بود. به ضربه و قدرتی قوی‌تر نیاز داشت که منهدم شود. فقط با تفنگ ۱۰۶ باید از بین می‌رفت. تمام نقشه‌ها و محل تیراندازی و زمان و سرعت عمل در ذهنم طرح و برنامه‌ریزی شد. به دنبال موقعیت می‌گشتم.»