نان و آفتاب

«نان و آفتاب» مجموعه‌ای از داستان های کوتاه برگزیده هفتمین جایزهٔ امیرحسین فردی به کوشش خسرو باباخانی و رقیه سادات صفوی است.

بخشی از داستان «ته‌دیگ» نوشته عبدالعلی اثنی‌عشری را می‌خوانید: «خبر بین دوحرفه‌ای رد و بدل می‌شد و درست بالای سرمن که در جوی آب کنار خیابان نشسته بودم و چیزی را از میان گل‌ولای و لجن جوی بیرون می‌کشیدم که حدس می‌زدم فلوتی فلزی است. یا آن دو نفر واقعاً از وجود من بی‌اطلاع بودند یا گمان نمی‌کردند پسربچهٔ ده یازده ساله‌ای که در این جمعه گرم تابستان این‌گونه لجن جوی را می‌کاود می‌تواند رقیبی برایشان باشد، قرار دیدارشان را در زیر درختی کنارحوض گذاشتند و یکنفرشان تأکید کرد که یک ساعت به ظهر مانده درب را می‌بندند و زودتر باید برای داخل شدن آنجا باشند و قبل از جداشدن از یکدیگر آدرس را بازگو کرد. انتهای خیابان ادیب، اواسط کوچهٔ رختشوی‌خانه.»

بریده‌ای از کتاب نان و آفتاب

کاغذها را برداشتم و نگاهشان کردم قضیه داشت برام جالب می‌شد؛ همه برگه‌ها متن سخنرانی‌های امام خمینی بودن و چندتایی هم اعلامیه بودن اکثرشان چاپ قدیم بودن ولی بینشون چندتا خطی بودن خط آقا بزرگ بود و حتماً او هم از انقلابی‌ها بوده خنده ام گرفت و یاد ژست‌های آقابزرگ افتادم که چطور ادا و اطوار می‌آورد تا بیبیام را اذیت کند. اصلاً تیپ آقا بزرگ به این حرف‌ها نمی‌آمد.