از کتاب : آقای عطاری و طوبی خانم برای افطاری آمده‌اند خانه ما. مامان برای اینکه پز بدهد، می‌گوید: «مقاله حامد از یک مجله خارجی پذیرش گرفته.» آقای عطاری که با بی‌رحمی هرچه تمام‌تر مشغول انتقام از لحظات گرسنگی‌اش است، با دهان پر می‌گوید: «هَه هیه» که نمی‌دانم دارد می‌گوید «تبریک» یا «ته‌دیگ». طوبی خانم درحالی‌که بدون توجه به بقیه برای بار سوم بی‌محابا شُله‌زرد می‌کشد، به من می‌گوید: «خب حامدجان حالا چی می‌شه؟» می‌گویم: «خب یعنی می‌تونم از پایان‌نامه‌م دفاع کنم.» ـ خب بعدش چی؟ این بعدش چی همان دغدغه اصلی من است. می‌گویم: «احتمالاً دکترا بخونم.» «بعدش چی؟» بعدی را همه دسته‌جمعی به من می‌گویند. برای اینکه بحث را تمام کنم، همه جواب‌های احتمالی را با هم می‌دهم: بعدش می‌رم خدمت، بعدش هم دنبال شغل می‌گردم. آقای عطاری می‌گوید: «خب حامدجان. پس ازدواج چی؟» می‌دونی که مردا به یه سنی که می‌رسن باید هم خودشون رو بدبخت کنن هم یه نفر دیگه رو. بابا می‌گوید: «اتفاقاً به اصرار خود حامد می‌خواستیم برای یه موردی بریم حرف بزنیم که نشد.» آقای عطاری می‌گوید: «حالا این‌قدر هم زود نه.». بعد هم یک دیالوگ از اصغر فرهادی می‌دزدد و می‌گوید: «این عاشق شده و نمی‌فهمه با جیب خالی نمی‌شه زندگی کرد، شما که می‌فهمین چرا می‌خواستین برین با اونا حرف بزنین؟» بابا می‌گوید: «ولی معلوم بود طرف وضعشون خوبه.» ـ تو کی رفتی تحقیق کردی؟ ـ همچی فوری به ما نه گفتن که وقت نشد برم تحقیق کنم. ـ عجله کردی. صبر می‌کردی جواب مثبت بدن و اینا برن خونه بخت بعداً تحقیق کنی. حالا چه‌جوری فهمیدی وضعشون خوبه؟ بابا می‌گوید: «راستش وقتی کیف دختره رو از سارق پس گرفتم دیدم توی کیفش پر از تراوله.» آقای عطاری به من می‌گوید: «بابات راست می‌گه. از قدیم گفتن کیف پول رو ببین، دختر رو بگیر.... یعنی شما همین‌جوری می‌خواستین حامدو بدبخت کنین؟ مشکل این پسر مگه کیف پوله؟» .