سهم من از عاشقی

«سهم من از عاشقی» کتابی از خاطرات رمضانعلی کاووسی جانباز آسیب نخاعی اصفهانی با موضوع انقلاب و دفاع مقدس است. او در این کتاب با روایتی صادقانه و مستند خاطرات دوران رزم و جانبازی خود را بازگویی کرده است. «سال ۱۳۵۷، هم‌زمان با اوج تظاهراتِ مردم علیه رژیم پهلوی، من دوم هنرستان بودم. اولِ سال، […]

«سهم من از عاشقی» کتابی از خاطرات رمضانعلی کاووسی جانباز آسیب نخاعی اصفهانی با موضوع انقلاب و دفاع مقدس است. او در این کتاب با روایتی صادقانه و مستند خاطرات دوران رزم و جانبازی خود را بازگویی کرده است. «سال ۱۳۵۷، هم‌زمان با اوج تظاهراتِ مردم علیه رژیم پهلوی، من دوم هنرستان بودم. اولِ سال، یکی دو ماه درس خواندیم. بعد، ما هم، مثل بقیهٔ دانش‌آموزان شهر، اعتصاب کردیم و سر کلاس نرفتیم. توی حیاط هنرستان شعار می‌دادیم. سردسته‌های ما بیشتر بچه‌های کلاس چهارم بودند. دفتر رئیس هنرستان طبقهٔ اول بود. او با تظاهرات و شعاردادن ما مخالف بود. هر روز، موقع مراسم صبحگاه، سر صف، ما را دعوت به آرامش می‌کرد. همچنین برایمان از بلندگو ترانه پخش می‌کرد تا شاید آرام شویم.»

بریده‌ای از کتاب سهم من از عاشقی

گفتند که چون عملیات در ماه محرم انجام می‌شود، اسم آن را «محرم» گذاشته‌اند. مرحلۀ اول عملیات محرم شب دهم آبان 1361 شروع شد. شب اول، بچه‌های تیپ امام حسین (ع) وارد عمل شدند. 90 آن شب نیروهای تیپ ما را برای عملیات نبردند. سید نورالدین گفت: «قراره ما در مرحلۀ دوم شرکت کنیم.» همان شب باران گرفت. دوباره سیل راه افتاد. آنچه من روز بعد شنیدم این بود که تیپ امام حسین (ع) به‌ سمت چم‌هندی حمله کرده؛ اما چون رودخانۀ دویرج طغیان کرده، آب شماری از بچه‌ها را با خودش برده. با وجود شرایط سخت، آن‌ها از آب گذشته و مناطق زیادی را آزاد کرده بودند؛ اما، به سبب باران شدید و تلفات زیاد، نتوانسته بودند تپه‌های چهارصد را تصرف کنند. نمی‌دانم چرا نام چهارصد را روی این ارتفاعات گذاشته بودند. من فقط وقتی فرماندهان با هم حرف می‌زدند، اسم تپه‌های چهارصد، صدوهفتادوپنج و... را می‌شنیدم. هرچه بود این تپه‌ها به جادۀ دهلران ‌ ‌عین‌خوش مشرِف بود. مأموریت تیپ ما این بود که این تپه‌ها را تصرف کنیم تا جادۀ دهلران ‌ ‌عین‌خوش از تیررس دشمن خارج شود.