بنت انجیر

بنت انجیر سروده محمد رمضانی فرخانی شعر بلندی در حوطه ادبیات پایداری است که به محمود درویش، شاعر و نویسنده فلسطینی تقدیم شده است.

این شعر بلند سال‌ها پیش با نام «این پسرهای کتانی» منتشر شد اما روانه بازار کتاب نشد و این بار توسط انتشارات سوره مهر روانه بازار شده است: خواستم نامه‌ای به سمت ماه، به یک شهید و شعری برای انتفاضه بنویسم. اما حتی نبودنت را به کوچه‌های عزیزمان راه ندادند و تنها به اشاره‌ای پا در هوا بسنده شد: “راستش، چیزی از او به جای نمانده است؛ جز صلح ناتمام!”

بریده‌ای از کتاب بنت انجیر

ای برادر من، یوناتان برای تو دلتنگ شده‌ام. تو برای من بسیار نازنین بودی و محبت تو برای من عجیب‌تر از محبت زنان بود.» آهای چوپان گل‌فروش چه غمگین در نی می‌دمی بشکنی بزن تا بنفشه از آواز بشکفد. بساز! از چشم‌هایت دو پرنده بساز! تا آسمان خدا را برایشان وام‌ بگیری. و پرنده را پرتاب کنی به پرت شدن و بیاموزی‌اش که سرعت پرواز را بسوزاند. اما نمی‌شود اما تهی از جسارت من و مسلسل شرمندگی من و پسر تازۀ حوا من و سیب: بی‌خشاب! پرستوهای خداوند به زمستان سرایت کرده‌اند. گنجشک نیز برای خود خانه‌ای پیدا کرده و پرستو برای خودش آشیانه‌ای، تا بچه‌های خود را در آن بگذارد.» و حالا ما از فلسطین به اردن از اردن به سوریه، به لبنان از فلسطین به تونس از تونس به ایتالیا و فرانسه و قبرس و به خیلی جاهای دیگر: کویت و حاشیۀ خلیج‌فارس اروپا و آسیا و افریقا و حتی امریکا ما بیشتر از کفش کشور عوض کرده‌ایم!