برنامه‌نویس

«برنامه نویس» وحید حُسنی (-۱۳۵۹) نویسنده یزدی، قصه این کتاب که در فضایی جذاب و صمیمانه به‌پیش می‌رود، اتفاقاتی که برای راوی پیش آمده و فراز و نشیب‌های یک طرح کاری او را بیان می‌کند.

موضوعاتی چون فضای مجازی، سربازان گمنام امام زمان (عج)، امنیت و اقتدار ملی و گوشه‌هایی از دفاع سایبری در بستر این داستان روایت شده‌اند. این رمان، همت، غیرت و پایداری پایمردانی که با دست خالی و امکانات موجود با تکیه بر توان داخلی و دانش بومی مسیر رشد و پیشرفت ایران مقتدر و با صلابت را هموار کردند ارج می‌نهد و تحسین می‌کند. ماجرای رمان همزمان با اتفاقات سال ۸۸ است و ما شاهد موضع‌گیری قشرهای مختلف جامعه در این‌باره از جمله شخصیت اصلی داستان هستیم: روزهای اول دغدغه‌ام پیداکردن دوربین‌ها، سردرآوردن از کدهای شبکه و رمزهای ابَرسِرورهای دانشگاه بود. خیلی سریع‌تر از آنچه فکر می‌کردم آن‌ها را پیدا کردم. گمان می‌کردم باید این کار بخشی از اُخت‌شدن با دانشگاه و محیط جدید باشد. بعد از آنکه به منطقۀ اطلاعاتی دیگری در شهر رفتم تا از آنجا از فهرست کل اطلاعات دانشگاه رونوشتی بگیرم دیگر حس کردم کاری برای انجام‌دادن در دانشگاه ندارم. کاملاً با دانشگاه اخت شده بودم. به خودم قول داده بودم برنامه‌نویس خوبی باشم؛ یک هکرِ سفید، نه یک بار نمره‌ای از خودم جابه‌جا کردم و نه به کسی گفتم می‌توانم زندگی کاری‌شان را بگذارم جلوی رویشان، حتی صورت جلسات و مصوبات حوزۀ ریاست را به نشریات دانشجویی، که برای این‌طور چیزها بدجور اشتیاق داشتند، نفرستادم. برای اینکه تمرین کدنویسی کنم خیلی جاها، مراکز و وب‌سایت‌ها وجود داشت که خوراک هک‌کردن بودند، ولی می‌دانستم هک‌کردن و وارد سیستم شدن در فضای کشور خوب نیست. هر لحظه ممکن است بی‌مقدمه دو تا آقای محترم بیایند بالای سرت و بگویند: «آقا می‌شود با ما بیایید…؟ لپ‌تاپتان را هم بیاورید.»

بریده‌ای از کتاب برنامه‌نویس

پیمان یک منتقد به تمام‌ معنا بود. روزانه پنج شش ساعت به سایت‌های خبری سر می‌زد و تمام اخبار را می‌خواند. مدتی هم با فیلترشکن وارد سایت‌های خبری می‌شد. مخالف همه‌ی چیزهایی بود که به نظر من خوب بودند؛ ولی خودش و مخالفتش را منطقی نشان می‌داد. همه خودشان را در کارشان منطقی نشان می‌دهند. همه خودشان را منطقی‌ترین فردی می‌دانند که می‌شناسند و من هم همین‌ طورم. فکر می‌کنم دارم منطقی‌ترین کارهای دنیا را می‌کنم. حتی کسانی ‌که از منطق بدشان می‌آید برای بی‌منطق‌ بودن خودشان منطق می‌تراشند.