آدمک چوبی و سوت بلبلی

«آدمک چوبی و سوت‌بلبلی» مجموعه ۸ داستان‌ کوتاه از محمداسماعیل حاجی‌علیان است. او متولد ۱۳۵۹ در سنگسر سمنان، کارشناس ارشد حفاظت و مرمت اشیای تاریخی و فرهنگی، استاد دانشگاه و معاون آموزشی و پژوهشی حوزه هنری استان سمنان است. آثار او در ۳ دوره از جشنواره ملی داستان کوتاه رضوی «کبوتر حرم»، جشنواره شعر و داستان جوان «فلک الافلاک» خرم آباد، جشنواره «قصص قرآنی»، جشنواره «بالاتر از زلالی» (ایثار و شهادت)، جشنواره داستان «مهر» همدان، چهارمین دوره جایزه ادبی «یوسف»، هفتمین دوره جایزه ادبی «اصفهان»، اولین دوره جشنواره وقف، «چشمه همیشه جاری»، جشنواره لباسی برای فرشته «حجاب و عفاف» و… برگزیده شده‌اند.

دفتر فرهنگ و مطالعات پایداری حوزه هنری، بنا به وظیفه ذاتی خود در جهت ثبت و ضبط خاطرات رزمندگان دوران دفاع مقدس و انقلاب اسلامی، تصمیم گرفت مجموعه‌ای از خاطرات رزمندگان کرمان را با وجه اشتراک «طنز آمیز بودن» تولید و ارائه کند.

این تصمیم در اوایل سال ۱۳۹۷ همزمان با پروژه جمع‌آوری خاطرات رزمندگان کرمانی با موضوع خاطره اولین شب از عملیات کربلای ۴، که عموما از بچه‌های گردان ۴۰۸ سیدالشهدا بودند، کلید خورد. برای پیشبرد این پروژه، با رزمندگان درباره خاطرات طنز آن‌ها نیز صحبت شد و از طریق آن‌ها با دیگر رزمندگان که به شوخ‌طبعی مشهور بودند، ارتباط برقرار شد. بدین ترتیب، با بیش از چهل نفر از رزمندگان دوران دفاع مقدس، در مدت زمان شش ماه، قریب به نود ساعت مصاحبه صوتی تهیه و گزیده‌ای از آن‌ها آماده ارائه شد.

بریده‌ای از کتاب آدمک چوبی و سوت بلبلی

کاری از دستمان برنمی‌آمد. مگر یک دختر دبیرستانی چقدر زور دارد. جای طنابْ مچ دستم را بریده بود و رگه‌های سرخ خون روی طنابِ یخ‌بسته کش می‌آمد. لابد تا یک ساعت دیگر مژه‌هایم به هم دوخته می‌شد. توی این سرمایی که استخوان آدم سیاه می‌شود، خون دستم، انگار روی علاءالدین گرفته باشند، گرم و سرخ، کش می‌آمد. سرخ بود. مثل لب‌های روژین که سمت راستم می‌رفت. از حال رفته بود و بدنش سُریده بود پایین. چند باری صدایش زده بودم تا به هوش شود، اما بی‌فایده بود. کفش‌های کتانی‌اش روی برف‌ها دو ردّ تازه می‌انداخت. این دو شیار ساده وسط آن دو شیار پهن و راه‌راه اولین چیزی بود که لرز به دلم انداخت. نکند دارد اتفاقی می‌افتد؟! آن موقع روژین از من جلو افتاده بود و من فقط پشت تانک را می‌دیدم که دود می‌کرد و بوی گند گازوئیل سوخته را توی حلقم پر می‌کرد. انگار مسابقه باشد و ماها، دخترهای دبیرستان، هریک سوار اسبی آهنی شده باشیم. سرِ کلاس تاریخ بود که ریختند توی کلاس. صدای همهمه بچه‌ها قبل از خودشان آمده بود توی کلاس. سرم را دزدیده بودم و می‌خندیدم. به روژین گفتم: «باز لابد موش افتاده توی کلاسشون که این‌قده جیغ می‌کشن!» صداهای مردانه توی جیغ‌ها کش می‌آمد و جیغ‌ها را می‌بُرید.