یکی به نعل، یکی به میخ

«یکی به نعل، یکی به میخ» بررسی طنز گل‌آقا در ستون «دو کلمه حرف حساب» به قلم نجمه زارع بنادکوکی است. او در این کتاب سبک طنزپردازی کیومرث صابری یا همان «گل‌آقا» را از لابه‌لای ستون «دو کلمه حرف حساب» بیرون کشیده است

طنز امروزی، ساختارش از بعد مشروطه شکل گرفته است، با بررسی طنز بعد مشروطه که در راس آن دهخدا است مشاهده می کنیم که طنزنویس در آن دوران قلمش با خشم به دنبال تغییر است، اما وقتی به طنز کیومرث صابری می رسیم می بینیم که وی دلسوز نظام است اما اعتقاد دارد که نقاط ضعف و قوت و خصوصا نقاط ضعف برای اصلاح در قالب طنز باید گفته شود.
این ضرب المثل حاکی از یک جور تعادل است که اتفاقا مخالفان صابری این قضیه را در مخالفت با وی عنوان می کردند در صورتی که در این ضرب المثل که مصداق نوشتار کیومرث صابری است یک تعادل قشنگ وجود دارد.
از آن جایی که در حوزه پژوهش طنز آثار چندانی وجود ندارد فکر می کنم این اثر می تواند برای پژوهشگران حوزه طنز مفید باشد.
مولف کتاب معتقد است صاحب نظران صابری را پدر طنز سیاسی پس از انقلاب اسلامی می دانند. نوشته هایی که به سبک او اختصاص یافته است بسیار کم و پراکنده است.

بریده‌ای از کتاب یکی به نعل، یکی به میخ

هر کدام از لوازم گل‌آقایی عینک، قلم، عصا، جوهر که در طی زمان جای خود را به کشک می‌دهد نماد چیزی است؛ مثلاً عینک نماد بصیرت و دیدن جزئیاتی است که همه نمی‌بینند و انتقادکردن نیاز به دقیق دیدن اوضاع دارد قلم نماد اندیشه فکر و حرف است عصا ما را به یاد کنایهٔ دست‌به‌عصا می‌اندازد گل‌آقا می‌گوید می‌آییم اما «آسه» می‌آییم به قول شاعر آسه برو آسه بیا و غیره... باله میخ و باشد نعل و سیخ و کباب و امثال‌ذلک را بلدیم