کیارش

افسانه آرش با کار قهرمانانه او نه تنها به پایان نمی رسد بلکه خود آغاز راه دیگری ست. آرش سفری غریبانه را بر خاک وطن خویش آغاز می کند تا به لحظه محتوم واقعه در رسد و اینک با چشم های نگران ایستاده تا این بار «زمان» از او بگذرد. این شروع هزیمتی ست که مردمان در طول تاریخ از مرگ قهرمان خود آغاز کرده اند. مردمانی که قهرمان خویش را با اسم دردها و رنج هایی که می کشند می نامند. آرش بر برهوت تنهایی «قهرمان بودن» ایستاده است و می بیند که بر سور عزای او افراسیاب و کاووس دست به یک کاسه می برند. اما در این میان کسانی نام او را در شب های تاریک و تلخ زیستن هاشان به یاد می سپارند و حماسه می سازند (شاهنامه) و او می بیند همان توفانی که تیر شه پرش را تا اقصای تاریخ برده است، با خود بذری به ارمغان آورده که بر دشت ها سیاوشان می رویاند و با خون سهراب ها آبیاری می کند، و می بیند آن جماعت تاریک که او را تا پای قله البرز برده اند نه دیگر جماعتی کور و کر و گنگ، که جنگلی سبز و ایستاده اند و با دهانی پرآتش ندا می دهند که: آرش زنده است… آرش زنده است… آرش زنده است و این گونه است که افسانه قهرمان با کار شجاعانه او هرگز به پایان نمی رسد، بلکه آغاز راه حماسه است… و این همان تیری ست که ضحاکیان را، در انکار البرز و آرش هماره می هراساند و نفس هاشان را که بیهوده در سازهای ناکوک خویش می دمند روزی در گلوگاه می بندد.