پسر بیشه‌های تمشک

کتاب پسر بیشه های تمشک مجموعه اشعار عبدالرضا رضایی نیا است. شعرهایی لطیف که از قلب پسرکی بیرون آمده است که از روزهای درخشان کودکی میان بیشه های تمشک می‌گوید..

شعرهای کتاب لطیف و ناب هستند. سرکی به گذشته می‌کشند. گذشته‌ای که پر از نور خورشید است و سرشار از آبی آسمان. پر از خیال بوته ها تمشک است و پر از رویاپردازی از شهری که پسر بیشه های تمشک را به خود می‌خواند.

بریده‌ای از کتاب پسر بیشه‌های تمشک

من دلم را ناگهان برداشتم، رفتم نه به گل گفتم: «خداحافظ!» ِ نه به ماهی‌های حوض سبز، نه به احساس درخت روشن لیمو ـ که همزاد صدایم بود ـ و شنیدم؛ کوچه‌ها پشت سرم افسانه‌ها گفتند، چشم من افسانه شد در باد، نام من بر باد شد در یاد دوستانم َکم کمک رفتند، مهربانان ِدر مه افسانه کوچیدند، سال‌ها ِاز چشم‌های آبی همسایه‌هایم بی خبر ماندم، سال‌ها رفتم و در متن فراموشی ورق خوردم... ورق خوردم... صبر کردم... خون دل خوردم... نمردم روزی ـ اما ـ از سفر در واحه افسانه برگشتم، چشم وا کردم، و دیدم آنچه می‌بینم؛ شبیه کودکی‌ها نیست برگ‌ها را زیر و رو کردم، عکس‌ها را جست و جو کردم ، سویه پنهان اشیا را ـ چنان که بود ـ دیدم، تا که فهمیدم؛ قلب من ـ آن یادگار کودکی‌ها از بهشت گمشده ـ انگار پیدا نیست!