از نتایج سحر

محمدرضا سنگری در کتاب از نتایج سحر، درباره شعر انقلاب، چیستی، ویژگی‌ها، و ابعاد ان سخن گفته است.

در این کتاب، سنگری شعر انقلاب را فرصتی برای تماشای نسل انقلاب دانسته و عقیده دارد در هیچ شاخهٔ ادبی و هنری دیگر، آن‌گونه که شعر هست، امکان «تفسیر و تصویر مردم» وجود ندارد. او در این کتاب در چهار فصل به شعر انقلاب، سیر تحول آن، نواوری های آن و شعر آیینی انقلاب پرداخته است.

بریده‌ای از کتاب از نتایج سحر

شاعران عصر انقلاب را به چند دسته می‌توان تقسیم کرد. گروهی از شاعران پیش از انقلاب به شهرت شعری رسیده و دوران درخشان شعری خود را پشت سر نهاده بودند. این شاعران در جهت‌گیری نسبت به انقلاب به چند دسته تقسیم می‌شدند. دستهٔ نخست شاعرانی که اندیشه، بینش، و نگاهی متفاوت با نگرش و اندیشهٔ انقلاب داشتند. اینان هرچند گاه، متأثر از شرایط نوین، شعری می‌گفتند، ولی به همان سیاق و روش پیشین خود ادامه دادند. این دسته خود به دو گروه تقسیم می‌شدند؛ گروهی به سکوت گذراندند و گروهی با موضع مخالف با انقلاب سروده‌هایی در تقابل و تعارض و نفی انقلاب سرودند. گروه دیگر شاعرانی هستند که به قافلهٔ انقلاب پیوستند و ذوق هنر شعری خود را در خدمت انقلاب و ارزش‌های آن قرار دادند. استاد شهریار، مهرداد اوستا، مشفق کاشانی، و حمید سبزواری از آن جمله‌اند. اما حقیقت آن است که هویت شعری انقلاب در نسلی از شاعران تکوین و تجلی یافت که جوان و پرشور بودند و با انقلاب بالیده و از سرچشمه‌های زلال اندیشهٔ انقلاب سیراب می‌شدند. این شاعران با نگاه و زبان متفاوت به میدان آمدند و در همان سال‌های نخستین انقلاب موفق به خلق آثاری شدند که همان آثار، «هویت شعر انقلاب» را به جامعه نمایاند و شناساند. با شروع جنگ تحمیلی ـ حدود نوزده ماه پس از پیروزی انقلاب ـ همین نسل شعری با حضور و پیوند نزدیک با مردم و جبهه، نمونه‌هایی مانا و مؤثر از شعر را رقم زدند که هنوز و همیشه بخشی از شناسنامهٔ شعر انقلاب محسوب می‌شود.