قطار اندیمشک

قطار اندیمشک، دفتری از اعتراضات شاعر به هشت سال جنگ ایران است. اعتراضی به کشورهایی که اجازه دادند چنین جنگی سر بگیرد و ادای دینی به فرزندان ایران، که با فداکاری‌های بی حد و حصرشان، نگذاشتند خاک ایران به یغما برود.

علیرضا قزوه را شاعر اعتراض می‌دانند و اشعار کتاب «قطار اندیمشک» هم اعتراضی است به هشت سال جنگ بیش از 44 کشور علیه مردم ایران و هم ادای دینی به فرزندان ایران‌زمین که نگذاشتند یک وجب از خاک این سرزمین تصاحب کنند. خود شاعر هم تاکید دارد که این اشعار در دو محور مشترک‌اند؛ شعر مقاومت و اعتراض.
قزوه این شعرها را از سال 63 سروده و تا «قطار اندیمشک» که پیش از این چهار بار چاپ شده، در یک کتاب منتشر کرده است. شهادت، دلاوری، ایثار، رشادت، جنگاوری، اعتراض به فراموشی یاد شهدا و دفاع مقدس، از مضامین مهم این کتاب‌اند.
قزوه در سراسر کتاب به زاهدنماها و دین‌فروشان می‌تازد و گاهی هم در قالب یک شاعر ولایی، امت اسلام را خطاب قرار می‌دهد که چرا در برابر جنایات استکبار فریادی بر نمی‌آورند. او در این راه حتی از اسطوره‌های دینی و تاریخی بهره می‌گیرد تا حرفش را بزند. جنگ برای او ، بهانه¬ای جنگ‌افروزی نیست، بلکه برای انسان ماندن و انسان شدن و انسان بودن است؛ آنگونه که مردان بزرگ آن سال‌ها بودند.
غزوه در این کتاب در کنار اشعار سپید و غزل‌ها از دوبیتی‌ها هم بهره برده و به خواندنی‌تر شدن مجموعه اشعار خود کمک زیادی کرده است.

بریده‌ای از کتاب قطار اندیمشک

غزل داغداری برای شهید بهروز مرادی و همۀ شهیدان خرمشهر چه تنها مانده امشب در مسیر سوگواری‌ها دل پردرد من با کوله‌بار شرمساری‌ها هلا، ای لاله‌های آشنا، بی‌پرده می‌گویم شما را درد غربت کشت و ما را داغداری‌ها سحرگاهان غنیمت می‌برم از وادی حسرت دلی پیچیده در سجادۀ شب‌زنده‌داری‌ها از این میدان، خدایا، تک‌سواران رها رفتند چه خواهد کرد طفل همتم با نی‌سواری‌ها بهاری ناله دارم در گلو، بیهوده می‌گویند گل آوازمان افتاده از چشم قناری‌ها اگرچه غرق در سوزم، به امید چنین روزی دلم را ساختم در کورۀ ناسازگاری‌ها خردادماه ۱۳۶۸ *** غزل تماشایی برای بسیجی مفقودالاثر سید حسین طباطبایی فدای نرگس مستت باد هزار زنبق صحرایی هزار سر همه سودایی، هزار دل همه دریایی میان کوچۀ بیداران هنوز در گذر طوفان به یاد چشم تو می‌سوزد چراغ این شب یلدایی کنار من بنشین امشب که تا سپیده سخن گوییم تو از طلوع اهورایی، من از غروب تماشایی هزار شب همه شب بی تو زبان زمزمه‌ام این بود: «بخواب تا بدمد بختت، بخواب ای سر سودایی» چه مانده است ز ما یاران؟ دلی شکسته‌تر از باران دلی شکسته که خو کرده‌ست به درد و داغ و شکیبایی تو نیستی و دلت اینجاست، کنار آینه و قرآن برادران همه برگشتند، چرا به خانه نمی‌آیی؟ آبان‌ماه ۱۳۶۸ *** مثنوی شرمساری شب است و سکوت است و ماه است و من فغان و غم و اشک و آه است و من شب و خلوت و بغض نشکفته‌ام شب و مثنوی‌های ناگفته‌ام شب و ناله‌های نهان در گلو شب و ماندن استخوان در گلو من امشب خبر می‌کنم درد را که آتش زند این دل سرد را بگو بشکفد بغض پنهان من که گل سر زند از گریبان من مرا کُشت خاموشی ناله‌ها دریغ از فراموشی لاله‌ها کجا رفت تأثیر سوز و دعا کجایند مردان بی‌ادعا کجایند شورآفرینان عشق علمدار مردان میدان عشق کجایند مستان جام الست دلیران عاشق، شهیدان مست همانان که از وادی دیگرند همانان که گمنام و نام‌آورند هلا، پیر هشیار دردآشنا بریز از می صبر در جام ما من از شرمساران روی توام ز دُردی‌کشان سبوی توام غرورم نمی‌خواست این‌سان مرا پریشان و سردرگریبان مرا غرورم نمی‌دید این روز را چنان ناله‌های جگرسوز را غرورم برای خدا بود و عشق پل محکمی بین ما بود و عشق نه، این دل سزاوار ماندن نبود سزاوار ماندن دل من نبود من از انتهای جنون آمدم من از زیر باران خون آمدم از آنجا که پرواز یعنی خدا سرانجام و آغاز یعنی خدا هلا، دین‌فروشان دنیاپرست سکوت شما پشت ما را شکست چرا ره نبستید بر دشنه‌ها ندادید آبی به لب‌تشنه‌ها نرفتید گامی به فرمان عشق نبردید راهی به میدان عشق اگر داغ دین بر جبین می‌زنید چرا دشنه بر پشت دین می‌زنید؟ خموشید و آتش به جان می‌زنید زبونید و زخم زبان می‌زنید کنون صبر باید بر این داغ‌ها