بانوی آبی‌ها

کتاب “بانوی آبی ها” در برگیرنده زندگی نامه داستانی خلبان شهلا ده بزرگی اولین زن خلبان ایران است.

بریده‌ای از کتاب بانوی آبی‌ها

شهلا با دیگر خلبانان، برنامۀ گشت‌زنی داشتند. آسمان وسیع بود؛ آبی سیر یا آبی روشن با رگه‌هایی طلایی؛ آسمان تیره پر از ستاره‌های نقره‌ای. او باید از این آسمان پاسداری می‌کرد. او باید حضور هواپیمای بیگانه را به مرکز فرماندهی خبر می‌داد. در این سفرها، یک دیده‌بان هم همراهش بود. ساعت‌ها گشت‌زنی می‌کردند و به دنبال ردپای دشمن می‌گشتند. این گشت‌زنی‌ها فقط در دل آسمان تهران نبود. اصفهان، شیراز، اهواز، تبریز، شهرهایی بودند که بر فرازشان می‌گشت و به کمک دیده‌بان ردیابی می‌کرد. آن روز هم بر فراز منطقه‌ای کوهستانی پرواز می‌کرد. کوه‌ها زیر نور عصرگاهی بنفش و گاه آبی بودند. دیده‌بان موردی مشکوک را گزارش داد. پرواز را ادامه داد. گشت و گشت تا جایی که احساس کرد اکسیژن کپسولی که به همراه داشت، تمام شده است. انگار سلول‌های مغزش از کار افتادند. چشمانش سیاهی می‌رفت و دست و پایش خواب. دیده‌بان هم وضعیتی بهتر از او نداشت. به هر مصیبتی خود را به منطقۀ اوینکه، اطراف گرمسار، کشاند؛ جای خلوتی که باند فرود داشت. وضعیت قرمز بود و باید فرودمی‌آمد. بعد طی مسافتی هواپیما ایستاد. احساس می‌کرد بدنش را کوبیده‌اند. گردنش به طرفی خم شد. صدای شلیک می‌آمد. وای مردم روستا به طرف هواپیما می‌دویدند و شلیک می‌کردند؛ آن هم با تفنگ برنو. مشت‌های گره‌کرده‌شان گویی بر سرش فرودمی‌آمد. به‌سختی در هواپیما را باز کرد و با دست‌های بالابرده خود را بیرون انداخت و گفت: «اجازه دهید برادران... من... من یک خلبان ایرانی هستم. این برادر هم دیده‌بان من است. ما... ما برای گشت‌زنی آمدیم. مثل... مثل خود شما نگران مرزهای هوایی هستیم.» روستاییان دور هواپیما حلقه زدند. ـ دروغ می‌گویی. ما خلبان زن نداریم. شما عراقی هستند. جاسوس عراقی. ...