کمی تا آخر دنیا

محمدرضا آقا محمدی( -1344)، از آزادگان دفاع مقدس است. در بخشی از این کتاب خاطرات می‌خوانیم: «در گوشۀ پادگان یک زندان زیرزمینی وجود داشت. سلول‌های کوچکی که نمی‌توانستی در آن بخوابی؛ تاریک و تنگ. هوای گرم بیرون قابل تحمل نبود، هوای بد این زیرزمین با گرمای مضاعف بیرون غیرقابل تحمل بود. خون زیادی از بدنم […]

محمدرضا آقا محمدی( -1344)، از آزادگان دفاع مقدس است. در بخشی از این کتاب خاطرات می‌خوانیم: «در گوشۀ پادگان یک زندان زیرزمینی وجود داشت. سلول‌های کوچکی که نمی‌توانستی در آن بخوابی؛ تاریک و تنگ. هوای گرم بیرون قابل تحمل نبود، هوای بد این زیرزمین با گرمای مضاعف بیرون غیرقابل تحمل بود. خون زیادی از بدنم رفته بود. از تشنگی داشتم هلاک می‌شدم. در این سلول، دو نظامی عراقی که از رفتن به جبهه خودداری کرده و در انتظار حکم اعدام بودند، حضور داشتند. جثه‌های چاق آن‌ها فضای سلول را تنگ‌تر و نفس کشیدن را سخت می‌کرد. مجالی برای تکان خوردن نبود، پیش خودم می‌گفتم خدایا اگر شب این‌جا بمانم تا صبح می‌میرم. تحمل این شرایط برای یک نوجوان ۱۷ سالۀ زخمی آن هم در کنار دو عراقی که مدام گریه می‌کردند و نگران سرنوشت‌شان بودند، خیلی سخت بود. پس از مدتی و با اصرار آن دو عراقی، نگهبان مقداری آب برایم آورد. آب را که خیلی گرم بود، سر کشیدم. از تشنگی‌ام کاسته شد ولی خونریزی زخم‌هایم بیشتر شد. ساعتی بعد در سلول باز شد و مرا برای بازجویی به اتاق یک افسر عراقی بردند. وارد اتاق بازجویی که شدم، نفس راحتی کشیدم، هوای اتاق مطبوع و خنک بود؛ در اتاق کولر گازی روشن بود…»