ولگردی در کوچه‎های زبان

کورش علیانی( -۱۳۵۰)، پژوهشگر است. در یکی از یادداشت‌های «ولگردی در کوچه‎های زبان» به نام «درس‌های خرمافروش» می‌خوانیم: «نمی‎دانم در شهرهای دیگر اوضاع چطور است، اما در تهران هستند کسانی که از ساعت هشت صبح تا ده شب با یک وانت و یک بلندگو کوچه‎ها و خیابان‎های شهر را می‎روند و می‎آیند و فریاد می‎زنند. […]

کورش علیانی( -۱۳۵۰)، پژوهشگر است. در یکی از یادداشت‌های «ولگردی در کوچه‎های زبان» به نام «درس‌های خرمافروش» می‌خوانیم: «نمی‎دانم در شهرهای دیگر اوضاع چطور است، اما در تهران هستند کسانی که از ساعت هشت صبح تا ده شب با یک وانت و یک بلندگو کوچه‎ها و خیابان‎های شهر را می‎روند و می‎آیند و فریاد می‎زنند. یا چیزی می‎فروشند (اغلب میوه و سبزی) یا چیزی می‎خرند (اغلب لوازم منزل) و در حضورشان‎ـ بس‎که صدای بلندگوشان بلند است‎ـ آسایش تنها خیالی خام است. چند روز پیش، خرمافروش آمده بود و داد می‎زد و من می‎شنیدم. هم خنده‎ام گرفته بود و هم چیز یاد می‎گرفتم. تصور می‎کردم معلم‎های ادبیات را که حرف‎های خرمافروش را بشنوند. بعد در تصور من آن معلم‎ها از عصبانیت دودَستی موهایشان را می‎کندند. خرمافروش می‎گفت «بم کرمانه خرما». اگر جمله‎اش را راست و ریس کنم و طبق قواعد بنویسم می‎شود «خرما بمِ کرمان است» که خیلی بی‎معنی است. اما مردم حرفش را طبق قواعد نمی‎فهمند و برای همین شک نداشتند منظورش این است که «[ این‎که آورده‎ام ]خرما[ یِ ]بمِ کرمان است». باز خرمافروش فریاد می‎زد «خرماخوری خرما». باز اگر طبق قواعد بنویسمش، می‎شود «خرماخور هستی خرما» که معنی درستی ندارد. و باز مردم بی‎خیال قواعد می‎شوند و خوب می‎فهمند که می‎گوید «[ اگر ]خرماخور هستی، [ بفرما! این هم ]خرما». خرمافروش می‎گفت «ضدّسرطانه خرما». که این یکی را طبق قواعد هم می‎شد فهمید؛ یعنی «خرما ضدّ سرطان است» ».