هزار گوهر

پی بردن به راز زندگی، بزرگ ترین دغدغۀ آدمی از آغاز خلقت، تاکنون بوده و هست. هر چه جوامع بشری مدرن تر می شود امیدها و آرزوها هم بزرگ تر می گردد، انسان امروز، دیگر انسان دیروز نیست و فردا نیز…، فرق دارد. همه چیز دستخوش دگرگونی است، از این رو شاعر هم باید شیوه ای را در سخن برگزیند تا بتواند زبان گویای عصر خویش باشد.
از همین قبیله میرزا صایب تبریزی، که در این گفتار موضوع سخن ماست، شاعری است معاصر به عصر خویش، از سلسلة سخن سرایان سبک هندی یا اصفهانی که تازگی و طراوت سخنش از او شخصیتی منحصربه فرد ساخته است.