نامی که ماند

سید محمد کاظم ذوالانوار در سال ۱۳۲۶ در شیراز به دنیا آمد و در خانواده ای مذهبی و روحانی تربیت یافت. تحصیلات ابتدایی و متوسطه را در زادگاهش گذراند و در دوران نوجوانی و جوانی در جلسات قرآن و تفسیر شرکت می کرد. در سال ۱۳۴۴ به دانشکده کشاورزی تهران راه یافت و در سال ۱۳۴۷ به عضویت سازمان مجاهدین درآمد. در مهر ۱۳۵۰ در اداره کشاورزی مشهد دستگیر شد اما در مسیر انتقال به ساواک ضمن درگیری با پلیس موفق به فرار شد و از آن پس به زندگی مخفی روی آورد. در این دوره زندگی مخفیانه او توانست به همراه دو عضو مذهبی سازمان، رضا و احمد رضایی، تشکیلات از هم پاشیده را سازماندهی کند و چندین فعالیت مسلحانه هم انجام دهد. عملیات های انفجاری در خرداد 1351، به هنگام ورود نیکسون به ایران مهم ترین آنها بود. روز 12 مهر سال 1351، آخرین روز زندگی مخفی ذوالانوار بود. دستگیری او در یک عملیات گسترده ساواک اتفاق افتاد و مقاصد بعدی او شکنجه گاه های زندان های کمیته مشترک، زندان سیاسی قصر وزندان اوین بودند. اما این دستگیری برای رژیم گران تمام شد. ترور سرگرد منصور زمانی، رئیس زندان سیاسی قصر، ترور علیقلی نیک طبع، شکنجه گر کمیته، و تیمسار رضا زندی پور، رئیس کمیته مشترک ضد خرابکاری، اتفاقاتی بودند که با هماهنگی های او از داخل زندان اتفاق افتادند. وی همچنین در زندان قصر رهبری زندانیان سیاسی در بندهای ۳ ، ۴ و ۵ را نیز به عهده داشت. این اتفاقات از یک سو و شخصیت مذهبی ذوالانوار از سوی دیگر- که با تغییر ایده ائولوژی سازمان، هیچ خللی به آن وارد نشد – دست به دست هم دادند تا دلایل اعدام او را در فروردین 1354 فراهم کنند.

کتاب حاضر در دو محور اسناد و تاریخ شفاهی، زندگی و مبارزات شهید ذوالانوار را یررسی می کند و شخصیت او را به عنوان مبارزی که مذهب و باورهای عقیدتی او را به جریان های مبارزه مسلحانه علیه رژیم گذشته وصل کرده بود می شناسند.