گفت‌وگونویسی، جلد 2

«گفت‌وگونویسی (فنون و تمرین‌هایی برای نوشتن گفت‌وگوهای قوی)» کتابی به قلم گلوریا کمپتون (-۱۹۵۱)، نویسندۀ آمریکایی و معلم داستان‌نویسی است که سردبیر مجله، ویراستار و مدیرتولید کتاب نیز بوده‌است. این نویسنده در گذشته مدیرتولید کتاب بسیاری از ناشران بزرگ و نیز از گردانندگان و سخنرانان بسیاری از همایش‌ها و کارگاه‌های نویسندگی در سراسر امریکا بوده‌است. […]

«گفت‌وگونویسی (فنون و تمرین‌هایی برای نوشتن گفت‌وگوهای قوی)» کتابی به قلم گلوریا کمپتون (-۱۹۵۱)، نویسندۀ آمریکایی و معلم داستان‌نویسی است که سردبیر مجله، ویراستار و مدیرتولید کتاب نیز بوده‌است. این نویسنده در گذشته مدیرتولید کتاب بسیاری از ناشران بزرگ و نیز از گردانندگان و سخنرانان بسیاری از همایش‌ها و کارگاه‌های نویسندگی در سراسر امریکا بوده‌است. وی همچنین هم‌اکنون استاد نویسندگی در دانشکده بلووکامیونیتی‌کالج و مدیر کارگاه‌های آموزش نویسندگی در سیاتل است. کمپتون هدف خود را از نوشتن چنین کتابی این‌گونه بیان‌کرده است: هدف من از نگارش این کتاب دو چیز است: ۱. مجهز کردن شما به ابزار ادبی خاص که به شما کمک می‌کند فراموش کنید دارید گفت‌وگو می‌نویسید. که این خود باعث می‌شود شما راحت شوید و حس کنید گفت‌وگوی شخصیت‌ها از دل شخصیت‌ها بیرون می‌آید نه از دل دستورالعمل‌های خاص شما در آن داستان ۲. یادآوری مکرر اینکه هنر گفت‌وگونویسی می‌تواند جنبۀ سرگرمی داشته باشد و با تمرین می‌شود آن را یاد گرفت. در بخش کوچکی از کتاب می‌خوانید: گفت‌وگو نه‌تنها در هر صفحه فضای خالی که برای خواننده چشم‌نواز است ایجاد می‌کند، بلکه به شخصیت‌های داستان جان می‌دهد، که این امر به لحاظ احساسی برای خواننده جذاب است. ما بیشتر به مکان و زمانی در یک داستان علاقه داریم که یک صحنۀ گفت‌وگو آن‌ها را برایمان توصیف و تصویر می‌کند. گفت‌وگو در ضمن انگیزۀ شخصیت‌ها و برنامه‌های متضاد آن‌ها را افشا می‌کند، واژه‌های تند شخصیت‌ها خوانندگان را از آنچه در درون شخصیت‌ها می‌گذرد آگاه می‌کند و برای قسمت‌های بعدی داستان تعلیق ایجاد می‌کند. ضمن اینکه به محض شروع صحنۀ گفت‌وگو، بلافاصله داستان سرعت می‌گیرد. با گفت‌وگو می‌توان کاری کرد که خوانندگانْ زمان و مکان داستان را واقعاً حس کنند و در صورتی که گفت‌وگوها را درست بنویسیم گفت‌وگو می‌تواند حتی مضمون داستان را هم انتقال دهد. گفت‌وگوی مؤثر همۀ این عناصر را به خوانندۀ مشتاق نشان می‌دهد. و این نوع گفت‌وگو همان چیزی است که ما نویسندگان قصد داریم خلق کنیم.