کوچه باران

کوچه باران مجموعه اشعار سپید شاعر است که در یک مجموعه گردآمده‌اند و هرچند که هر شعر، برای خود عنوانی دارد و به ظاهر از اشعار دیگر مستقل است، اما همگی روایتگر یک داستان‌اند. داستانی که با توصیف خانه‌ها و کوچه‌های خوب آغاز می‌شود و با شروع جنگ، تمام زیبایی‌ها نابود می‌شود.

بریده‌ای از کتاب کوچه باران

کوچه ما کوچه سنجاقک و پروانه بود، کوچه انگور و سیب کوچه نور و نسیم کوچه باران و مهر کوچه خورشید و ماه... خانه ما در وسط باغ بود؛ باغ گل و حوض و درخت و سرود ، لانه گنجشک ها روی نگاه درخت، پنجره ها دلگشا ُطاقچه هامان پر آیینه بود، هم سخن ما دل بی کینه بود، فصل ها مهربان، زمزمه ها شادمان، زندگی چشمه رنگین کمان، خانه ُ ِ ر از دلخوشی بی کران... *** دشمن ما ُ دشمن آیینه و قرآن و گل دشمن زیبا شدن باغ ها دشمن لبخند بود. می دانم؛ جنگ بد است ... آری، دعوا بد است ، اما با من بگو! ِدشمن نامرد ما ِوقتی از مرز تماشا گذشت، آمد و بر خنده گل های ناز ِ بر سر ِ آرامش گهواره ها ِ بر سر ِ آواز صمیمانه گنجشک ها بمب ریخت، آیا باید نشست، - بی خیال - ِشعر خوش آمد سرود؟ *** - «بوم ... ب ... بومب...» زوزۀ خمپار ها ؛ خش خش بیسیم ها، َدم به دم دیده بان داد زنان؛ - «عقرب ها آمدند کشمش باران کنید!« ِ آن طرف خاکریز گله ای از تانک ها - نعره کشان - سوی ما آسمان ِمات مات، آتش بر آتش نُقل و نبات تانک ها بیش تر و بیش تر... خونخواران پیش تر وپیش تر... ناگهان نوجوان ِمی خزد ... زیر تانک - نارنجک ُتوی مشت- خوشه لبخند او منفجر می شود، قلبش تا دورترین سوی خاک منتشر می شود... راستی او چه چیز بیشتر از یاران فهمیده بود!