سال‌های بی‌قرار

گزیده‌ای از مقدمه کتاب: بارها از من پرسیده‌اند؛ «چرا این همه خاطره‌گویی و خاطره‌نگاری؟» و «چه فایده از این همه گفته‌ها و نوشته‌ها؟!» پاسخ به این پرسش را باید در هجده سال پیش جست، زمانی که برای اولین‌بار پای در این مسیر نهادم. با اینکه در حال و هوای انقلاب اسلامی رشد و تکوین‌یافته بودم، سؤالات بسیاری پیرامون این پدیده بزرگ سیاسی – اجتماعی که زندگی ما را زیرورو کرد، در ذهن داشتم. در پی یافتن پاسخ به پرسش‌هایم دست به تحقیق و مطالعه زدم. در کتاب‌ها، رده‌ها، محافل و تشکل‌ها جوابی نیافتم. اگر جوابی هم شنیده می‌شد، بسیار سطحی و کلیشه‌ای بود. در رسانه‌های جمعی نیز فقط نظرها و تحلیل‌های تبلیغی و ارشادی وجود داشت. پس گشتم و گشتم… پرسیدم و جستم. تا آنکه راهنمایی شدم به‌سوی پدیدآورندگان انقلاب: «انقلابیون»، «مبارزان»، «فعالان سیاسی» و به‌زعم رژیم شاه: «خرابکاران»، «اغتشاشگران»، «برهم‌زنندگان امنیت اجتماعی»، «مقدمیم علیه امنیت کشور» و «معترضین به تاج‌وتخت شاهنشاهی». گفت‌وگو، مصاحبت و نشست‌وبرخاست با ایشان، و شنیدن خاطرات تلخ‌وشیرین و تحلیل‌های آنان، به جواب‌هایی اندک از پرسش‌هایی بسیار رهنمونم کرد. اما همین یافتن و دانستن خاطرات و خطرات و تحلیل‌های آنها، لایه‌لایه بر سؤالات من افزود. نمی‌توانستم خود را فریب دهم که اقناع شده‌ام، نه نشدم! اما معترفم دریچه‌هایی از معرفت و حقیقت به رویم گشوده شد که اولین باب آن علم به جهل خود، و بعد اشتیاق بیشتر به دانستن بود، و…

بریده‌ای از کتاب سال‌های بی‌قرار

اگر حرکتی، نباشد و فقط سکوت و سکون؛ معنایش این نیست که آب از آب تکانی نمی‌خورد حرکت و رفتن لازمه‌اش تکان و لرزش است گاهی کند گاهی کند معنای این فقط بی‌قراری نیست؛ بلکه مهم قرار است و مهم‌تر بی‌قراری‌هایی که قرار می‌آفرینند.