دیباچه‌ای بر روش تحقیق در منطق کلمات

مهرداد اوستا(۱۳۰۸-۱۳۷۰) پژوهشگر است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «در این دیار دورافتاده و کهن، که اینک من سال‌هاست گوشه گرفته‌ام، چه می‌گذرد، که از دیرباز تا کنون خدا هم آن را به دست فراموشی سپرده است و نمی‌دانم از کجا می‌گویند که فراموشی کار خدا نیست؛ زیرا از دیرباز است که می‌شنویم آنجا که […]

مهرداد اوستا(۱۳۰۸-۱۳۷۰) پژوهشگر است. در بخشی از کتاب می‌خوانیم: «در این دیار دورافتاده و کهن، که اینک من سال‌هاست گوشه گرفته‌ام، چه می‌گذرد، که از دیرباز تا کنون خدا هم آن را به دست فراموشی سپرده است و نمی‌دانم از کجا می‌گویند که فراموشی کار خدا نیست؛ زیرا از دیرباز است که می‌شنویم آنجا که خداست فراموشی را بدانجا راهی نیست. آیا کجای این بیداد را عدالت می‌توان گفت که من یک عمر، روز هر روز، بایستی ناظر مکافاتی باشم که خود ‌آن را می‌باید پس داد. اگر قرن بیستم روز بازپسین ‌آ‌دمی باشد، من در این پهنۀ هراس‌انگیز آن بی‌گناهم که به مکافات سهمگین‌ترین گناهان می‌باید همۀ عمر ناظر شکنجه‌ای باشم که روح و اندیشۀ من می‌برند؛ زیرا من بادافراه آن گناهانم که هرگز دامنم بدان‌ها آلوده نیامده است. از این بیش، من بارها، آن‌گاه که روزگار فجایع و جنایات اساطیری بود، گاهی به جنگلی دور همراه با راوا، رانده و سرگشته، با اندوه دست در گریبان بوده‌ام. زمانی نیز، همراه با‌ آخرین دودمان پهلوانان سکایی، پیکر بی‌جانم به فرمان بهمن بر دار کشیده شد و بارها هر جا فاجعه‌ای، در داستانی، دلیری و مردی را به نابودی کشید من با هر آزاده‌مردی از پای درآمدم. و سرانجام، تاریخ سرگذشتی بوده است از آن همه بیداد و ستم‌ها که بر من رفته است و هر بار از سریر بزرگی و عزت با دست اهریمنی خودکامه فرود آمدم و اسیر بند و زنجیر گشتم. از این روی، خاطرات من با عمقی چنان هراس‌انگیز فرا چشم من جلوه‌گر می‌شود که خواب از دیده و آرامش از دلم رخت برمی‌بندد؛ زیرا از تقدیر مرا این نصیبه افتاده است که مکافات آن گناهان و جنایات باشم که هرگز دامنی بدان‌ها نیالوده‌ام.»