خدا در فلسفه دکارت و صدرالدین شیرازی

در این کتاب، سعی نویسنده بر آن بوده است تا به تعریف مفهوم خدا و روش‌های استدلالی اثبات آن در فلسفه‌ی ملاصدرا و دکارت، به گونه‌ای تطبیقی بپردازد. کتاب به سه فصل اصلی تقسیم شده است. در فصل اول کوشش شده است تا پیدایش و پیشینه‌ی تاریخی و سیر تطور مفهوم خدا در فرهنگ‌ها و ادیان مختلف بازنمایانده شود. در فصل دوم نویسنده به بررسی و ارزیابی ادله‌ی خداشناسی در فلسفه‌ی دکارت پرداخته و سعی کرده تا کاستی‌ها، کژی‌ها، و ناراستی‌های این ادله را نشان دهد و در ضمن آن به برخی از اصول فلسفه‌ی دکارت نیز اشاره‌هایی کرده است. در فصل سوم نیز نویسنده برهان‌های اثبات وجود خدا در فلسفه‌ی صدرالمتالهین را بررسی کرده و به این نتیجه می‌رسد که همه‌ی برهان‌های ملاصدرا را جز “برهان صدیقین”، تکراری و کهن است و در فلسفه‌ی یونان و نیز فلسفه‌ی یهودی و مسیحی، سابقه‌ای دراز و دیرپا دارد که البته مورد جرح و نقد نیز قرار گرفته است. به تصریح نگارنده: “ملاصدرا در استدلال به وجود خدا، فراوان از آیه‌های قرآن، کتاب مقدس مسلمانان [استفاده کرده] و نیز به دیدگاه‌ها و آرای عارفان استناد می‌کند و از آن‌ها تایید می‌گیرد. اما دکارت نه از کتاب مقدس و نه از یافته‌های عارفانه و سخنان آنان استفاده نکرده است”. به اعتقاد وی، تلقی ملاصدرا از خدا به تلقی ادیان بسیار نزدیک‌تر است تا تلقی دکارت و استدلال‌های صدرا پخته‌تر و دفاع‌پذیرتر است و بر مبانی متقن و استوارتری تکیه می‌کنند.