خاطرات محمدرضا حافظ‌نیا

موضوع این کتاب بیان و تشریح یکی از رویدادهای تاریخی انقلاب اسلامی از زبان عامل و شاهد آن است؛ رویدادی که از یک سو به اوج گیری روند انقلاب از طریق ایجاد دلگرمی، امید و روحیه بخشی به مردمی که در جریان مبارزه و انقلاب شرکت داشتند، کمک کرد و از سوی دیگر به تخریب روحیه حکومت و تسریع در روند سقوط رژیم پهلوی منجر شد. محمدرضا حافظ نیا که این خاطرات را روایت می کند، تنها زندانی سیاسی است که پیش از انقلاب موفق به فرار از زندان شده است. وی یکی از افسران ارتش رژیم پهلوی است که در 23 مرداد 57 دست به اسلحه برد و فرمانده تیپ 77 خراسان را به هنگام سان دیدن از سربازان ترور کرد. مرور رنج هایی که این افسر آزاده طی این دگرگونی کشیده و شرح مصایب وی که تحت تاثیر موج های برخاسته از انقلاب بوده بدون شک یکی از قسمت های جذاب این اثر است.

چگونگی الگوپذیری حافظ نیا از شخصیت های ممتازی نظیر آیت الله طالقانی که در پیشبرد انقلاب نقشی انکارناپذیر داشتند، از دیگر سرفصل های خواندنی وبه یادماندنی کتاب «خاطرات محمد رضا حافظ نیا» است. شاید همین جذابیت باعث شده که از سوی نهادهای مختلف چندین بار خواسته شده تا داستان این زندگی به صورت فیلم سینمایی ساخته شود. این کتاب با خاطرات کودکی، محل تولد، خانواده و تحصیلات حافظ نیا در روستای خراشاد از توابع بیرجند آغاز می شود و طی آن با سختی هایی که راوی برای ادامه تحصیل در آن زمان با آن مواجه بوده از نزدیک آشنا می شویم. با قبولی حافظ نیا در رشته جغرافیای طبیعی دانش سرای عالی در سال 1352 و مهاجرت او به تهران، فصل جدیدی از زندگی او آغاز می شود. حافظ نیا پس از ذکر خاطرات خود از دوران زندان و چگونگی رهایی، در صفحات آخر کتاب به فعالیت هایش در کادرهای اجرایی بعد از پیروزی انقلاب پرداخته است. با پیروز شدن انقلاب او در کمیته ، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، فرمانداری، بخشداری و مدارس به فعالیت پرداخت و با پی گیری تحصیلات خود در سنگر دانشگاه مشغول به خدمت شد.

بریده‌ای از کتاب خاطرات محمدرضا حافظ‌نیا

من با وضعیت روحی خاصی که داشتم یکه خوردم مایه ننگ بود که بخواهند از ما علیه انقلاب و مردم استفاده کنند مرتب خودم را سرزنش میکردم که حافظ نیا " مگر تو مرده ای که مردم کشته شوند و تو ابزار رژیم شاه علیه آنها بشوی؟ نه میتوانستم مشورت کنم و نه می توانستم بروم مانده بودم که خدایا چه کنم؟ یک لحظه با خود گفتم بهتر است همین جا تکلیفم را با دنیا و زندگی دنیایی روشن کنم. بالاخره که چی؟ این اول کار است. امروز ما را وارد شهر میکنند و علیه مردم به کار می گیرند و فردا ممکن است در صحنه هایی دیگر و خشن تر ، ما را علیه مردم وارد صحنه کنند. تصمیم گرفتم در همین ابتدای کار ضربه شستی نشان بدهم ...