آشنایی با‌ آیین نگارش و گزارش‌نویسی در ادب پارسی

به راستی «فارسی شکر است» و فارسی‌زبانان سراسر عالم شکرفروشانی هستند که حلاوت کلام و شیرینی بیانشان بر کام هر مخاطبی تأثیر ماندگار می‌گذارد.

زبان فارسی با صنایع لفظی و معنوی فراگیری که دارد، گنجینه‌ای از معارف و ادب و فرهنگ و خردجمعی یک قوم را طی بیش از هزار سال شامل می‌شود. با این‌همه هجمه‌ی همه‌جانبه و بنیان‌سوزی از درون و برون، این شیرین‌ترین زبان مادری عالم را تهدید می‌کند.
تهدید برونی آن است که فی‌المثل هندوستان یک میلیاردی را به جذبه‌ی استعمار از زبان فارسی بازگرفت، کشوری که حتی پادشاهانش به فارسی دیوان شعر داشتند، اینک کسی کتیبه‌ی فارسی نشسته بر سردرِ کاخ‌های گورکانی‌اش را از نقش حجاری تمیز نمی‌دهد و در این‌سوتر یعنی در لاهور و قلمرو پاکستان که چندی پیش علامه اقبالش فلسفه و عرفان شرق را به فارسی می‌سرود، اینک کارش به جایی رسیده که فرزندان اقبال قادر به خواندن شعر نیای خود نیستند!

بریده‌ای از کتاب آشنایی با‌ آیین نگارش و گزارش‌نویسی در ادب پارسی

اگر به داد دل زبان فارسی نرسیم این هجمه‌ی بنیانکن دیر یا زود زمام زبان فارسی یعنی گستره‌ی ایران‌زمین را نیز بدان روز و روزگار می‌نشاند. این است که هر ایرانی فارسی‌زبان برای حفظ این میراث سترگ نقش و وظیفه‌ای ارجمند به عهده دارد. تهدید درونی زبان فارسی آن است که یکایک فارسی‌زبان دغدغه و حساسیت و اهتمام لازم را از دست بدهند و به بهانه‌ی تجدد و گاه افاضه و امثال آن به بی‌رنگ کردن زبان و همزمان ورود کلمات و عبارات و حتی جملات بیگانه در عرصه‌ی زبان فارسی علاقه‌مند گردند.