مرگ سالی یک بار

«مرگ سالی یکبار» روایتی است از رجوع انسان به ارزش های بی رمق شده و ترس از فراموشی مرگ. قصه مردی که هر سال خودش را در یک روز، در ساحت مرگ و در میان دنیا و آخرت قرار می دهد. قصه از سراشیبی بازار و برق طلاهای مغازه «جاهد»، قهر مان اصلی داستان آغاز می شود و آرام آرام می رسد به خاطره روزهای جنگ و بعد دلشوره ها و بی تابی ها برای انجام مراسمی که انگار در این سال ها «جاهد» را از گم شدن در تاریکی دنیا رهانیده است. جز مرگ، یاد پدر و برادرش نیز برای او روزنی از نور است. جنگ در این کتاب، مثل فانوسی در دوردست دریای قصه سوسو می زند و نورش در تمام خواب های قهرمان هست. قصه، روایت اشتهای سیری ناپذیر آدمی است و علاجی که «جاهد» برای آن پیداکرده: مردن پیش از مردن، سالی یک بار، کفن پوش در قبری دراز کشیدن و در سرمای مقبره، از میان روزن های کوچک کفن سفید، آدم ها را در حال دعا و زاری به نظاره نشستن. آنجا، همانجایی است که «جاهد» طلب مغفرت می کند. جایی است برای گفتن از آنچه هرگز نمی گوید. قهرمان قصه در نجوای درونی اش، قصه مرگ برادرش به دست بعثی ها را در سال های جنگ نیز روایت می کند؛ مرگی که استعاره و نمادی از یک پایان شکوه مند است بر شیوه ای از زندگی که با زندگی «جاهد» تفاوت بسیار دارد.

بریده‌ای از کتاب مرگ سالی یک بار

اولین از حاضران در مقبره که با جاهد حرف زد، سید حسین طوسی بود که بی مقدمه گفت: «حالا نمی شد خونه می مردی و ما رو نمی کشوندی تو این خاک و خل؟!» جاهد از توی کفن گفت: «اینجا بهتر باور می کنی سید.» فشارکی داشت شیرینی دانمارکی قورت می داد. پقّی زد به خنده و گفت: «بهای جنون تو رو بدبختایی مثل ما باید بپردازیم دیگه؟!» جاهد از تنگی نفس و سنگینی سینه اش شکایتی نداشت اما نمی توانست حرف های فشارکی را بشنود، دوام بیاورد و جواب ندهد.