روزگار عسرت

«روزگارعُسرت» خاطرات اسیر آزاد شده هادی باغبان با گفت‌وگو و تدوین سید ولی هاشمی است. راوی روزگار عسرت از اسرایی است که با نام اسرای صلیب‌ندیده شناخته می‌شوند.

اسرای صلیب‌دیده آن دسته از اسرایی بودند که نامشان در دفتر صلیب سرخ جهانی ثبت شده بود اما اسرای صلیب‌ندیده، کسانی بودند که صلیب سرخ جهانی هیچ اطلاعی از تعداد، محل نگهداری و سرنوشتشان نداشت. سید ولی هاشمی حدود ۱۵ ساعت با هادی باغبان مصاحبه کرده‌ و به گفته خودش، هادی به زحمت همین میزان خاطرات را به خاطر آورده است: «با اینکه خودم اسیر بودم و چشم‌هایم کم‌کم از تشنگی جایی را نمی‌دید. از عطش شدید، میله‌های کامیون را گاز می‌گرفتم و خداخدا می‌کردم. اما وقتی به رفتار اسرا نگاه می‌کردم، ناراحت می‌شدم و به غیرتم برمی‌خورد. به هر حال ما ایرانی بودیم. این درست نبود به خاطر آب هویتمان زیر سؤال برود. وقتی از نرسیدن آب مأیوس شدم، به این فکر افتادم که سه شب قبل، وقتی مرخصی بودم، در آزادی کامل به سر می‌بردم و در خانه از چه نعمت‌هایی برخوردار بودم؛ اما حالا در چنگ دشمن، آن هم به خاطر چند قطره آب، این گونه باید می‌سوختم.»

بریده‌ای از کتاب روزگار عسرت

دقیقاً نمی‌دانم چقدر در حال پرواز بودیم. احتمالاً بعد از یک ساعت ما را در یک پایگاه صحرایی در اطراف شهر مندلی از هلیکوپتر پیاده کردند. پد هلی‌کوپتر سیمانی بود. معلوم بود آنجا یک مکان نظامی دائمی است هوا تاریک شده بود ما را از هلی‌کوپتر پیاده کردند ماشین‌های ایفا که از قبل آنجا منتظر ما بودند ما را سوار کرده به نقطه دیگری بردند. جایی رسیدیم که با ایرانیت سرپناه درست کرده بودند به ما گفتند «فعلاً همین‌جا باشید!»