«دره‌گل سرخ» بیشتر با نام سریال «برادران شیردل» برای بچه‌های ایرانی شناخته شده است. این سریال سال‌ها پیش در برنامه‌کودک پخش می‌شد که در همان زمان مورد استقبال بسیاری از نوجوانان قرار گرفت. این  داستان، رجعت ما انسان‌ها به نانگیالا است؛ جایی که آدم‌ها بعداز مرگ به آن می‌روند و در ذهن کودکانه‌ راوی داستان، نانگیالا نامیده شده است.  وقتی پسرک بیمار داستان به طور اتفاقی از بزرگ‌ترها می‌شنود که به زودی خواهد مرد با ترس، این موضوع را با برادرش یوناتان در میان می‌گذارد،  اما او نه تنها برایش دلسوزی نمی‌کند؛ بلکه استقبال هم می‌کند و می‌گوید: چه خوب، کاش اول من می‌رفتم. پایه‌‌ رمان در ابتدا، حکایت از ترسیم جهانی غریب دارد اما جلوتر که می‌رویم، اتفاقات رمان، دریچه‌های دیگری را می‌گشاید و اتفاقاً داستان را به زندگیِ این‌ جهانی نزدیک می‌کند. نکته‌‌ بعدی درباره‌‌ تکه‌ اول رمان، تأکید بر نوعی نوستالژی جهان پیشامدرن است. نانگیالا یا بهشتِ موعودی که این دو برادر  قدم در آن نهاده‌اند،‌ دهکده‌ای‌‌ است بدون هیچ‌یک از مؤلفه‌های جهان مدرن؛ بدونِ ماشین، بدونِ اتومبیل، بدونِ کارخانه و عاری از هر نشانه‌ مدرنِ دیگر. حس می‌کنیم نویسنده دنیای خالی از آلام را، دنیایی عاری از این نوع نشانه‌ها می‌داند. اما این تازه شروعِ رمان است. چراکه بعد از مدتی درمی‌یابیم، دنیایِ تازه‌ای که برادران «شیردل» به آن پا نهاده‌اند، آن چیزی نیست که فکرش را می‌کردیم. دره گل سرخ کتابی است خواندنی که با ویرایش محمدرضا سرشار، خواندنی‌تر هم شده است.