۱۳۳ نفر آخر

محسن سنچولی پردل( -1361)، پژوهشگر است. «133 نفر آخر» حاصل گفت و گو با «شریف صابری» ( -1343)، آزاده ایرانی جنگ تحمیلی است.

 کتاب «۱۳۳ نفر آخر» به روایت خاطرات شریف صابری، آزاده‌ای از دیار سیستان می‌پردازد. این اثر توسط محسن سنگچولی نوشته شده و زندگی این رزمنده سیستانی را به تصویر می‌کشد. صابری در سال ۱۳۶۵ به خدمت سربازی اعزام می‌شود و در سال ۱۳۶۷، درحالی‌که جنگ به مرحله پایانی خود نزدیک می‌شود، به اسارت نیروهای عراقی درمی‌آید. نکته جالب‌توجه این است که او در زمان اسارت، قطعنامه صلح بین ایران و عراق پذیرفته شده بود.

بریده‌ای از کتاب ۱۳۳ نفر آخر

پس از چند روز عراقی‌ها ما را به نزدیکی شهر تکریت، در استان صلاح‌الدین، منتقل کردند. پنج شبانه‌روز درها را باز نکردند. بالاخره یک روز صبح درها را باز کردند. در این فاصله، ماشین‌ها شبانه‌روز سیم‌خاردار و نبشی آهنی می‌آوردند و تلاش می‌کردند دور تا دور ما را سیم‌خاردار بکشند. کار هنوز تمام نشده بود که برای اولین بار ما را بیرون آوردند. سه نفر از بچه‌های آسایشگاه اردوگاه ۱۴ موفق به فرار شده بودند. نمی‌دانم چقدر راه رفته بودند و از اردوگاه دور شده بودند. بعدها فهمیدیم آن‌ها به یک آبادی رسیده بودند و مردم آن‌ها را دیده و دستگیر کرده و تحویل مأموران داده بودند. عراقی‌های ملعون لباس‌هایشان را در‌آورده بودند و آن‌قدر کابل بر سر و صورت و کمر و دست و پاهایشان زده بودند که نای راه رفتن نداشتند. همه‌مان را از اتاق‌ها بیرون آوردند و به صف کردند. مأموران مسلح با باتوم و کابل همراه آن‌ها بودند و بین بچه‌ها آن‌ها را چرخاندند. هر چند ثانیه یک ضربه به آن‌ها می‌زدند و فقط می‌گفتند: «مخالفات.» یعنی ‌این‌ها مخالف هستند. یعنی این‌ها بد هستند و می‌خواستند فرار کنند. حالا ما این‌ها را تنبیه کرده‌ایم تا دیگر کسی فرار نکند. همه، بغض در گلو و اشک در چشم، مأموران عراقی را نفرین می‌کردیم. جالب‌تر اینکه هر ضربه‌ای که به افراد فراری می‌زدند، چند ضربه هم به اسرای داخل اردوگاه می‌زدند تا بدین طریق زهر‌چشمی از ما بگیرند. در نهایت آن‌ها را به مرکز استخبارات بردند و ما دیگر از سرنوشت آن‌ها مطلع نشدیم