باران بر گورهای کهنه اریب می‌بارد

مجموعه شعر« باران بر گورهای کهنه اریب می بارد » سروده حبیت الله بخشوده است .

قالب اشعار این مجموعه در قالب شعر نو است .مضمون اصلی اشعار طبیعت است . شاعر در شعرهایش به طبیعت باز می گردد . از زمستان می گوید و از کوه و دشت و تپه تا می رسد به ماهیان دریا ، به تنگ های تشنه ، به کلاغ ها ، به برگ ها و اسب ها ، کوه و پلنگ ، مزارع سرسبز و ….
در واقع همه اشعار وی سری به طبیعت می زند و به توصیف طبیعت می پردازد .

بریده‌ای از کتاب باران بر گورهای کهنه اریب می‌بارد

و چون ماه ناتمام به متن این نامه بیاید نمی‌داند که انگشت‌هایم از مِه کلمات سُر می‌خورند تا سفیدی کاغذ و کاغذ خود چیزی است شبیه پوست سمج پلنگ که تن به حمل کلمه نمی‌دهد و کلمات به‌سختی با هم دوست می‌شوند مثلاً به‌ندرت می‌توان برگ را به سمت شاخه برد و یا کوه را در کنار دره نشاند ماه که خود خواسته‌ناخواسته به متن این نامه لیز خورده از سطر اول کم‌کم بالا می‌خزد و خود را از نام و نامه می‌پراند.