سوران سرد

‌رمان «سوران سرد»، قصه جنگ است، اما بیش و پیش از آن که به جنگ عراق با ایران بپردازد، تصویر دو جنگ دیگر را پیش روی مخاطب می گشاید؛ جنگ انسان با طبیعت و جنگ انسان با تمناهای نفس. افهمی در این رمان، چنان سرما و زمستان کُشنده منطقه سوران را با استادی ترسیم می کند که مخاطب این سرما را تا مغز استخوان خود احساس می کند. از سوی دیگر هم به ترس ها و تردیدهای آدمیانی می پردازد که در برابر خواهش نفس و تعلقات دنیوی قرار گرفته اند.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

با این همه، رمان «سوران سرد» در ستایش ایمان و اراده است؛ ایمان و اراده سربازان و نظامیانی که در برابر این طبیعت بی رحم و خشن سر خم نمی کنند و به نفسانیات خود لگام می زنند. افهمی اما همه اینها را بیدون افتادن به دام شعار و کلی گویی روایت کرده است. چرا که با پرداختی بسیار دقیق و جزئی نگر، نقشه سوران را در ذهن مخاطب ترسیم می کند و بعد به کناری می ایستد تا خواننده خود به قضاوت در باب این نبرد نفسگیر بین خیر و شر بنشیند. به تعبیر دیگر، ماجراهایی که در داستان «سوران سرد» اتفاق می افتد، بکر و دارای سوژه ای تازه است. نگاه نویسنده جانبدارانه نیست و این همدلی و همدردی خواننده را بر می انگیزد.

بریده‌ای از کتاب سوران سرد

سهراب به‌آرامی داخل شد محمدرضا لبه تخت نشست و قنداق اسلحه را روی زمین گذاشت و سرلوله را زیر چانه‌اش قرارداد سهراب سر جایش میخکوب شد. پرسید: هی، هی... میخوای چی کارکنی؟ آروم باش! این جوری که چیزی حل نمیشه ثابت که میشه چی ثابت میشه؟ به کی ثابت میشه؟ به کیا؟ صدای محمدرضا می‌لرزید گفت به اونا اونا حرف حالیشون نیست سهراب نگاهش به دستهای لرزان محمدرضا بود و انگشتی که روی ماشه قرار گرفته بود گفت گور پدر اونا تو هیچ اجباری نداری ثابت کنی ما که باور می‌کنیم... من... برات مهم نیست؟