خاطره ظهر فردا

این کتاب کوچک حاصل یک سال کار و تلاش هنرجویان کارگاه داستان مرکز ری حوزه هنری استان تهران است؛ هنرجویانی که بسیاری از آن‌ها داستان‌نویسی را از همین کارگاه‌ آغاز کرده‌اند و هنوز در ابتدای راه دشوار اما لذت‌بخش آفرینش‌اند.

هیچ ‌کس نیست که قصه‌ای برای گفتن نداشته باشد. بله، همه قصه‌ای برای گفتن دارند. اما یکی می‌تواند قصه‌اش را بگوید و دیگری قصه‌اش ناگفته می‌ماند؛ چون قصه‌گو نیست. برخی هم قصه‌های زیادی برای گفتن دارند؛ اما همه‌ کس، حتی او که قصه‌های زیادی برای گفتن دارد، حتماً داستان‌نویس نمی‌شوند.

کسی داستان‌نویس می‌شود که قصه‌گوی خوبی است و می‌تواند قصه‌هایش را خوب بازگو کند. بله، او می‌تواند داستان‌نویس خوبی بشود. اما به نظر من حتی او که قصه‌اش را خوب تعریف نمی‌کند هم، می‌تواند با شرکت در کلاس‌های ادبیات خلاقه و فراگیری اصول و شگردهای داستان‌نویسی و با تلاش و پشت‌کار داستان‌نویس شود. نمی‌گویم داستان‌نویس خوبی می‌شود؛ اما داستان‌نویس می‌شود و او که قصه‌های زیادی برای گفتن دارد و خوب هم قصه می‌گوید، می‌تواند با یادگیری شگردهای داستان‌‌نویسی نویسندۀ خوبی شود و البته این روشن است که همه می‌توانند با شرکت در این کلاس‌ها و کارگاه‌ها، خوانندة حرفه‌ای ادبیات داستانی بشوند تا از خواندنشان لذت بیشتری ببرند. به نظر من حتی این کارکرد هم خوب است