سنگ در سرزمین آینه‌ها

توفیقِ راهی شدن به حج، ‌توفیقی است که شاید آدمی در طول عمر، با همه‌ی اشتیاقش به آن نائل نشود و با این حساب کسی که به این تشریف شریف ملبس شده، ‌لابد اهلیتی داشته که نامش در صف زائران بیت‌العتیق آمده است.

به اتکای همین «لابد» است که صاحب این قلم هنوز در اعجاب است که چگونه با همه نااهلی‌ها و بی‌ذوقی‌هایش، در چنان کاروانی، به سهو، نام او را جا زده‌اند و این جمله‌ها نه از سر فروتنی‌های بی‌نمک مرسومِ اهلِ ادب؛ که اعترافی است از صمیم دل و البته نه‌چندان خوشایند.

بریده‌ای از کتاب سنگ در سرزمین آینه‌ها

«مدینه یک صورت جغرافیایی نیست،‌ شهری با خانه‌ها و بزرگراه‌ها و چراغ‌ها و صداهایش؛ مدینه در روح توست؛ جزئی از وجود که از نیاکانت دست به دست به تو رسیده است، چون میراثی مقدس، رازی بگو، سرّی نهانی از صاحب مدینه النبی به همه میراث دارانش منتقل شده و هرکس که مست جذبه شیرین شهادتین است از آن میراث شگفت نصیبی برده است.»