صد درجه سانتی گراد

کتاب صد درجه سانتیگراد نوشته سارا عرفانی است . این کتاب شامل مجموعه داستان های کوتاه است که از سوی نویسندگان مختلف نوشته شده است و سارا عرفانی این مجموعه را در کنار هم گردآوری کرده است

«صد درجه سانتی گراد» نقطه تلاقی آوازهایی است که از حنجره آدمهایی عاشق بیرون می آیند؛ نقطه ای که همه این عشق ها را از هر جنس و شکل و رنگ و بو، بدل می کند به حقیقی ترین عشق..

داستانهای این مجموعه همگی در بیان مفاهیم مذهبی در فرم ها و قالب های مختلف با یکدیگر اشتراک دارند. این مفهوم در داستان اول با عنوان«صد درجه سانتی گراد» به کشمکش میان دختر و پسر دانشجویی مبدل می شود که خانواده هایشان با یکدیگر اختلاف مذهبی دارند.

داستانی با فضاسازی دقیق که به القای حس درونی شخصیت ها و تضاد دیدگاه های مذهبی آن ها با یکدیگر کمک می کند. در داستان بعدی با عنوان «بنین»، نویسنده به تصویر عاشورا نزد یک خانواده ارمنی می پردازد. قصه ای که ساده روایت می شود و دغدغه فرم ندارد، اما این لحن ساده و بدون شعارزدگی، منجر به کم شدن تاثیرگذاری موضوع قصه نمی شود.

داستان «فرشته شدن»، تجربه ای است از حضور در خانه خدا. داستانی پیچیده از فلسفه حج و درگیری های ذهنی قهرمان با مفهوم تزکیه بعد از اعمال این سفرمعنوی. گفتگو با مرده ها، از موضوعاتی است که نویسنده های نوقلم زیاد به سراغ آن می روند. «کنار خاک خیس» تجربه ای از همین دست است که سرنوشت غمناک زنی تنها را از خلال گفتگوهای شوهرش بعد از مرگ او روایت می کند.

داستان «بالا تر از ستاره» را می توان ادای دین این مجموعه به ادبیات دفاع مقدس دانست. داستان پسری که از جبهه به خانه بر می گردد و نامه های همرزمانش را به خانواده هایشان می رساند، اما بعد از بازگشت به جبهه دیگر هیچ خبری از او نیست. داستانی واقعگرایانه با رگه هایی از طنز که به لحاظ لحن و انتخاب راوی می توان آن را در ژانر ادبیات نوجوان قرار داد. تزلزل در بنیاد خانواده، جستجوی عشق های قدیمی، مبارزه مردمان روستا برای نجات یک پل در داستانی اقلیمی، گرایش دینی در میان نسل جدید و طنزی سیاسی درباره قتل کاندیداهای ریاست جمهوری برخی دیگر از مضامین داستان های کتاب «صد درجه سانتی گراد» را تشکیل می دهند.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب صد درجه سانتی گراد

آرمین ، خوب شعر می گفت. آرمین ، خوب شعر می گفت و مهتاب ، خوب شعر آرمین را می فهمید و آرمین ، خوب می فهمید که مهتاب، خوب شعر خوبش را می فهمد، این بود که آنها شب شعرهای دانشکده را گرفتند دست شان و نشستند کنار هم؛ مثل همین حالا که نشسته اند کنار هم، توی همان ایستگاهی که همان سطر اول برایتان گفتم. تنها هستند.کسی در ایستگاه نیست، توی این هوای پاییزی ، در این ساعت و زمان باید هم کسی توی این ایستگاه نباشد.پیرمرد هم خواب است.دارد چرت می زند. توی اتاقک ایستگاه همیشه همین پیرمرد است که می ماند شب و روز. آرمین با انگشتر عقیق روی دومین انگشت دست چپش به شیشه پنجره می زند.پیرمرد چرتش پاره می شود...