طنز داستانی موسیقایی

نویسنده در این کتاب با بهره گیری از ادبیات طنز خواننده را به ژرفای طنز موسیقایی می برد. داستان های کتاب «طنز داستانی موسیقایی» بر شخصیتی با نام «مراد» استوار است جهانگیر (عباس) دانای علمی در کتاب افزون بر دانسته هایش از اطلاعات تاریخی و موسیقایی نیز برای نوشتن طنز بهره گرفته است. در این […]

نویسنده در این کتاب با بهره گیری از ادبیات طنز خواننده را به ژرفای طنز موسیقایی می برد.

داستان های کتاب «طنز داستانی موسیقایی» بر شخصیتی با نام «مراد» استوار است جهانگیر (عباس) دانای علمی در کتاب افزون بر دانسته هایش از اطلاعات تاریخی و موسیقایی نیز برای نوشتن طنز بهره گرفته است. در این طنزنوشته ها خواننده می تواند آگاهی هایی از فرهنگ عامه و آداب و رسوم روستاییان کسب کند و با شعرها و آهنگ های مردم هر ناحیه آشنا شود. نویسنده کتاب معتقد است که آداب و رسوم هر ناحیه می تواند تجربه گرانسنگی در داستان نویسی و طنزنگاری در اختیار نویسنده قرار دهد.

دانای علمی در این کتاب طنز موسیقایی را از مسایل اجتماعی جدا نمی داند و باورمند است که موسیقی زبان هنرمندی بوده که ساز را در دست می گرفته و با توجه به تحولات اوضاع زمانه خویش آن را می نواخته است. وی همچنین بهره گیری از اسطوره ها را نیز در نگارش طنز در نظر دارد و نشان می دهد که سازهای موسیقی پیوند تنگاتنگی با اسطوره های هر سرزمین دارند و نمادها و باورهای عمومی را در قالب طنز به تصویر می کشند. بهره گیری از واژه های تاریخی و فرهنگ عامه را به خوبی می توان در طنز «روز موسیقی ملی با اُرگ بم و اُرگ کریم خان» از دیده گذراند و با ریشه اسطوره ای برخی سازهای موسیقی در قالب طنز آشنا شد. در معرفی این کتاب آنچه از همه مهم تر است، اینکه آمیختن سه هنر طنزپردازی، قصه نویسی و موسیقی، کاری بس دشوار و شگفت است که می تواند راه را برای تجربه های بهتر در آینده باز کند.