به همین سادگی

این فیلمنامه تمرین هنرمندانه‌ای است برای رسیدن به سادگی. میرکریمی و شادمهر راستین با بیانی سهل و ممتنع می‌خواهند سادگی و اصالت و سلوک درونی را به جامعه‌ای پیچیده و پر تناقض و اسیر روزمرگی توصیه کنند.

طاهره (به نمایندگی از این دو) جایگاه و موقعیت واقعی خود در دنیای معاصر و مناسبات فردی و اجتماعی بی‌موردش را ارزیابی می‌کند. نشانه‌های عینی تناقض و جدا افتادگی و شک و تردید را در همان حوزه استحفاظی طاهره و مناسبات روزمره با افراد خانواده‌اش می‌توان دید. پشت‌بام خانه طاهره، بخشی از این جغرافیای ناهمگون است. به ‌عنوان انسان برگزیده میرکریمی، تا کجا می‌تواند با اتکا به خصایل و جوهره بکر و اصیل خود در این تند باد، در امان بماند؟ ‌

بریده‌ای از کتاب به همین سادگی

به چی می‌خندی مامان؟ طاهره با همان لبخند و احساسی غریب، خاطره‌ای از کودکی‌اش تعریف می‌کند. طاهره: هیچی یاد بچگی‌هام افتادم. خونه‌مون پنج تا اتاق تو در تو داشت، وقتی مهمون می‌اومد لحاف تشک‌ها را از پستو می‌آوردن دایی رضا بدبخت می‌شد. بعد ردیف کنار هم پهن می‌کردن. من و خواهرم قبل از اینکه مهمون‌ها بیان تو اتاق می‌رفتیم، یکی‌یکی توی رختخواب‌ها دراز می‌کشیدیم آن قدر خنک بود، تازه بود و نرم بود که نگو... بعد مامان می‌اومد، باهامون دعوا می‌کرد و می‌گفت: «اوت پار چاسی.» آرزو: یعنی چی؟ طاهره: غر می‌زد چرا رختخواب و به هم ریختیم. آرزو محو تماشای مادر است. طاهره غرق در خاطرة خودش است و بی‌اختیار دستی به ملافة سفید می‌کشد.