«به هفت پله جلوتر» عنوان دفتر سروده های شاعر جوان مریم اسماعیلی است که تا قبل از سال 1377 در قالب داستان و نثر قلم می زد و با سرودن این مجموعه قدم در حوزه شعر نهاد. مریم اسماعیلی قالب شعری خود را در این مجموعه به سه بخش غزل، مثنوی و غزل‌مثنوی و منظومه تقسیم کرده و مضمون شعرهایش گرچه عاشقانه به نظر می‌آید، اما با دیدی عرفانی سعی بر آن داشته تا بگوید رسیدن به وصال معشوق نیاز چندانی به استعداد و مفاهیم خاص ندارد بلکه عشق واقعی درون هر کس متناسب با خواست، نیت و عزم او می باشد. درون‌مایه‌های شعری او علاوه بر اینکه از عرفان می‌گوید دغدغه‌های مذهبی و ملی‌ سراینده را برای مخاطب ترسیم می‌کند. به عنوان نمونه در طلایه شلمچه زمستان سال ١٣٨٣، در این مجموعه شعری با عنوان "شب بود و دلم مرغ مهاجر می‌شد..." از رشادتهای دوران دفاع مقدس گفته‌ است تا احترام به شهدا در خاطره‌ها باقی بماند. در بخش های غزل و مثنوی و غزل‌مثنوی شاعر زبان شعری خود را به زبان معیار و رسمی نزدیک ساخته است، اما با توجه به زبان رایج در منظومه‌های شعری که در قالب ترانه است، در بخش سوم که بخش منظومه وی را تشکیل می دهد زبان شاعر عامیانه‌تر شده و با لحنی کوچه‌بازاری با مخاطب خود ارتباط برقرار می کند.