چای چوپان

عباس احمدی در مجموعه شعر «چای چوپان» از این قبیل شیرین زبانی و دلنشین سخن گفتن ها کم ندارد.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

مجموعه ای که علیرغم مقداری فراز و فرود در مجموع با زبانی پر اتفاق، غیر قابل پیشبینی و در عین حال شیرین و با تخیلی فعال و خلاق، مجموعه ای موفق و خواندنی است. در گستره زبان، شاعر در این مجموعه آمیزهای از اصطلاحات و تکیه کلامهای کاربردی رایج امروزی مردم را با لحن فخیم ادبی و زبانی تمثیل گرا به خوبی تلفیق کرده است که حاصل کار بسیار دلنشین از کار در آمده است. او با مهارت از هر نوع کلمهای که به ذهنش رسیده استفاده کرده و در نتیجه علاوه بر گسترش دایره واژگانیاش به زبانی تر و تازه دست یافته است. زبانی که البته قدرت ترکیبسازی شاعر نیز رکن دیگری از هویت آن است. همراهی این زبان تازه با غرابت تخیل باعث شده که اشعار عباس احمدی متفاوت یا به قول خودش نامأنوس به نظر بیاید: «دیشب که از پلک خدا فانوس میریخت از چشم من اشعار نامأنوس میریخت»

بریده‌ای از کتاب چای چوپان

‌تصویر فلک یکسره در صحن تو پیداست/ از بس که بدان بال ملایک زده جارو تا صید کند یکنظر از گوشه چشمت/ صیاد زند ناله که: یا ضامن آهو پیش تو دراز است مرا دست گدایی/ با کاسه دل، کاسه سر، کاسه زانو