پنجره‌های همیشه باز

احد ده بزرگی شاعر شهر شعر و عشق و عرفان بیش از هر چیز به خاطر حضور گسترده و با معنا در عرصه شعر آیینی و عاشورایی مشهور است. اگرچه ده بزرگی تمامی میادین شعر را به خوبی تجربه کرده و در عرصه های متفاوت شعر همچنین شعر اجتماعی سیاسی، عاشقانه، عارفانه، دفاع مقدس و حتی شعر کودک و نوجوان حضوری در خور توجه داشته، اما تنفس او در فضای ادبیات دفاع مقدس و دلدادگی هایش در ادبیات آیینی و شعر عاشورایی، اتفاقی شایسته تعمق و تأمل است. مجموعه پنجره های همیشه باز گزیده به یاد ماندنی ترین سروده های احد ده بزرگی است که در این مجموعه فراهم آمده است.

شعر آیینی او به طور کلی به چند بخش تقسیم می شود: ١) شعر فاخر آیینی ٢) شعر آیینی مجلسی (زبان حال) ٣) شعر و منظومه های روایی ٤) خلق منظومه های روایی به قصد بازنویسی و بازآفرینی ٥) سروده های آیینی و نوحه های دارای ضرباهنگ ٦) روایت و منظومه های تاریخی.

ده بزرگی منادی شعر متعهد و دردمند اجتماعی است و این احساس مسئولیت در برابر جامعه از بارزترین شاخصه های شعر اوست. شعر محلی او ضمن شیرینی و جاذبه های فراوان با نگاهی بهره ور از طنز، ارزش ها و اصالت های فراموش شده را یادآوری می کند. و بر بی ریشگی و سست مایگی منبعث از تقلید رفتارهای بی خردانه می تازد و آن را به سخره می گیرد و هویت ملی و میهنی را معرفی می کند. احد در غزل عاشقانه نازک خیالی و شور عاشقانه را با کشف مضامین ناب و در غزل عارفانه از منظر جهانبینی عمیق، ظرایف رابطه انسان با طبیعت، انسان با جانداران، انسان با انسان و رابطه آدمی با خویشتن و رابطه با جهان آفرین را از چشم انداز تقدیس و تعظیم عظمت پروردگار بیان می کند گزیده متن در عالم شعر و شاعری سهم شعر آیینی، سهمی بزرگ و ویژه است. شعر آیینی ره آورد سلوک شاعران در خلوت آسمانی اهالی ملکوت و توصیف زمینیان آسمانی یا آسمانیان زمینی است. شاعر شعر آیینی، حاصل تأمل یا الهام و شهود و مکاشفه اش در عوالم بی لکّه و غبار معنوی و الهی را بازمی گوید و ادراک خویش از زیبایی ها و زیبایان خدایی را به واژه ها و سروده ها می بخشد و این دفتر نمونه ای از چنین ادراک و سلوکی است. احد ده بزرگی نامی آشنا در شعر امروز مذهبی و آیینی است. مردی از خطه حافظ و سعدی و وصال و اهل سوز و شور دینی و به ویژه عشق عاشورایی که همه هستی و وجودش را لبریز ساخته است.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب پنجره‌های همیشه باز

آن شب که ز کوی تو سفر کردم و رفتم / از دیده، روان لؤلؤ تر کردم و رفتم بذری که تو ای برزگر عشق فشاندی / آغشته به خوناب جگر کردم و رفتم چون مرغ پریشان سحر، ای گل خورشید / شیون ز غمت تا به سحر کردم و رفتم در حال اسارت پی تثبیت حقایق / پیوسته خطر پشت خطر کردم و رفتم در سینه نامردم شب سیرت حق کش / چون صاعقه سرخ اثر کردم و رفتم با خطبه خورشیدی خود کاخ ستم را / در شام بلا زیر و زبر کردم و رفتم