به جرم شعر

‌مجموعه «به جرم شعر» سروده های علی حاجتیان فومنی را اگر در یک قاب بخواهیم تعریف کنیم، مجموعه ای با شعرهایی آرام و معتدل بهترین تصویری است که در این قاب می تواند برای شکل گرفتن این تعریف نقش ببندد.

شعرهایی آرام که زبان آن ها نیز در تعادلی میان یک زبان فخیم رسمی و زبان معمول کاربردی امروزی شکل و قوام یافته است. این تعادل و میانه روی را می توان در کاربرد بین عناصر مختلف شعر مثل عاطفه و تخیل، تکنیک هایی مثل عینیت گرایی و ذهنیت گرایی و همچنین در گستره محتوا بین سنت و تجدد و شعر عاشقانه و متعهدانه به وضوح مشاهده کرد و آن را الگویی برای دیگر شاعران جوان دانست. علی حاجتیان شاعر عاشقانه سرایی است. عاشقانه هایی نرم و آرام با اندوهی ملایم و دلنشین. شعرهای حاجتیان چندان در پی هیاهو و خودنمایی نیستند، آرام اند و بی ادعا، و می شود فهمید که شاعر آنها را بدون تقلا و بیشتر برای دل خود سروده است. می شود فهمید که شاعر چندان دغدغه پسند این و آن را ندارد و همین امر او را با کلمات صمیمی و بی تعارف ساخته است. این شاخصه و هم چنین مطلع های درخشان شعرهای وی، ثابت می کند که او یک شاعر فطری و شعرهایش بیشتر جوششی است. این مجموعه ویژگی مهم دیگر هم دارد و آن جسارت طبع آزمایی شاعر در وزن های مختلف است.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

بریده‌ای از کتاب به جرم شعر

وقتی که عاشقم به سفر فکر می‌کنم عاقل که می‌شوم، به خطر فکر می‌کنم ابری است آسمان دلم بی تو هر غروب حالا فقط به دیده‌ تر فکر می‌کنم عمری است در اتاق تهی با خیال خویش با چشم‌های مانده به در فکر می‌کنم یلداست بخت من به بلندای زندگی بیهوده در شبم به سحر فکر می‌کنم فنجان قهوه حاضر و آماده روی میز