میخانقاه

کتاب میخانقاه اثر زهیر توکلی انتشارات سوره مهر

‌«ترسم مده ای رفیق از رجعت شب میدانی؟ مرده را نگیرند به تب! من عقربه ساعت هجران توام با خاطره تو میروم رو به عقب»

هر چند زهیر توکلی شاعر مجموعه «میخانقاه» اعتقاد چندانی به فرم و تکنیک ندارد اما این رباعی و تعداد دیگری از رباعی های این دفتر نشان میدهد که هم به فرم مسلط است و هم چندان به آن بی اعتنا نیست. زهیر در جایی گفته است:

«بیشتر برایم معنی اهمیت دارد تا فرم. من ترجیح میدهم شاعر بزرگی نشوم تا اینکه بخواهم فقط دنبال فرم باشم و معنی را فدای فرم کنم.»

شاعر این مجموعه می‌گوید: «الگوی آرمانی من، مولوی است، چرا که مولوی دنبال فرم نبود. در اشعار مولوی این معنی است که فرم خاص خودش را به وجود آورده است.» با این وجود در عمل، زهیر توکلی در مواجهه فرم و معنی جانب یکی را به نفع دیگری رها نکرده و سعی دارد اعتدال را در این زمینه نگه دارد. او کاربردهای تکنیک را حتی در جزئیات هم در جاهایی که امکان بروز پیدا کرده از دست نداده و هر از گاهی مخاطب در شعر او با آن مواجه می‌شود.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

این مجموعه شعر حاوی یک غزل و ۷۲ رباعی است. زهیر توکلی این کتاب را به عنوان ادای دینی به شاعر مادرزاد محمد رمضانی فرخانی به قلم درآورده و رباعی شماره ۳۷ را نیز به او و رباعی‌های شماره ۳۸ تا ۴۱ را نیز به شهید امیر نادران تقدیم کرده است.

چندین رباعی این مجموعه در ستایش حضرت ابوالفضل سروده شده است. از ویژگی‌های مثبت این شاعر در کتاب پیش رو این است که سبک خود را در شاعری تغییر نمی‌دهد و قصد دارد روش منحصر به فردی برای رباعی ایجاد کند و آن را به درجه کمال برساند و این جای تحسین دارد.

بریده‌ای از کتاب میخانقاه

مطلوب ز جام را بگویم؟ لب تو / محبوب سلام را بگویم؟ لب تو / لب بر لب من گذار و خاموش که من / خود لُبِّ کلام را بگویم: لب تو