ما همه سرباز بودیم

خاطرات مهدی تجر که با زبانی داستانی و به زیبایی نوشته شده‌اند، روایتی منسجم و به هم پیوسته‌اند از روزهایی غرور آمیز و در عین حال تلخ و غمبار در جبهه‌های جنگ تحمیلی و اردوگاه اسرای ایرانی.
تجر در این کتاب، روزگار و سیر زندگی گروهبان وظیفه ای را شرح می‌دهد که دوران سربازی‌اش را می‌گذراند؛ جوانی بیست‌ساله که از گرگان به جنوب می‌رود و در اوج جوانی و شادابی، اسیر بعثی‌ها می‌شود و هر دو پایش را از دست می‌دهد.

‌‌‌‌‌‌‌‌‌

کتاب سرشار از لحظه‌های هیجان‌آور، دلهره و امید و روشنایی است. در برخی فصل‌ها روایت به گونه‌ای است که نفس را در سینه خواننده حبس می‌کند و او را می‌برد به روزهایی که برای حفظ این سرزمین، هر روز چندین جوان رشید چهره در نقاب خاک می کشیدند و شهید می‌شدند. صداقت راوی در جای جای «ما همه سرباز بودیم» موج می زند؛ از لحظه‌ای که به جبهه می‌رود تا روزی که در کانالی بیابانی و پرت و دور افتاده هر دو پایش مجروح می‌شود و شبی که زیر باران شلاقی، یکه و تنها می‌ماند و به آسمان خیره می‌شود و وقتی به هوش می‌آید عراقی‌ها را بالای سر خود می‌بیند…
کتاب نثری زیبا و خواندنی دارد و ساختار و نوع روایت آن به رمان پهلو می‌زند.

بریده‌ای از کتاب ما همه سرباز بودیم

رسیدیم به جایی که مهدی دیگر برایم پسرک کوچه های شهر خان به بین گرگان نبود. گروهبان وظیفه نبود سربازی در جنگ نبود مجروحی تنها با دو پای آش ولاش شده در یک کانال نبود او حتی با همان جراحتها شب را تا صبح زیر باران آن بیابانهای بی انتهای جنوب سر نکرده بود او اسیری در دست عراقی ها نبود... رسیدیم به اینجا که مهدی تجر برایم راوی صاف و صادقی بود که با خاطراتش گوشه کوچکی از رنج ها و امیدهای جوانان سرزمینم را در جنگی طولانی و هولناک بازگو کرد. مهدی تجر با گفتن خاطرات خود برای همیشه بیست ساله باقی خواهد ماند.