پیاده‌ها

مجموعه رباعی «پیاده‌‌ها» را شاعر آن امید مهدی‌نژاد به دلیل کوتاهی ابیات قالب رباعی، «پیاده‌‌ها» نام نهاده و در جایی ابیات رباعی را به پیاده نظام شطرنج تشبیه کرده است. اما وقتی مجموعه را مرور می‏کنیم بیشتر از اینکه این نام چنین تداعی را در ذهن مخاطب ایجاد کند بیشتر روحیه معترض و زبان کنایه‏گو و طعنه‏زن او را نمایندگی می‏کند. زبانی محکم، فخیم و درشت که از کنایه‏ها و طعنه ‏های طنز‏آلود با ظرافت و گستردگی هرچه تمام استفاده می‏کند. اعتراض به سوارگانی که در طول تاریخ از حال و روز پیادگان بی‏خبرند:
«بر گرده ساده‏ها سواری کردند/ بر شانه جاده‏ها سواری کردند
اسب و فیل و شاه و وزیر از پی هم/ بر دوش پیاده‏ها سواری کردند»

علاوه بر دردمندی و تعهدی اجتماعی آیینی که در رگ‏رگ اشعار مهدی‏ نژاد نشور دارد، زبان ‏آوری مهم‏ترین مشخصه شعرهای او است. زبانی محکم اما روان و یک‏دست با دایره واژگانی گسترده و قدرت ترکیب‏سازی‏ای کم مانند. ترکیب‏هایی مانند: «توده ماسه مذبذب»، «هزار شنبه»، «شبنامه گرفتاران»، «نران ماده‌اندود»، «بوسه سوزن» و بسیاری دیگر از این نوع، ترکیب‏هایی است که تنها از عهده ذهن شاعر زبان‏آوری چون امید می‏تواند ساخته باشد. البته دیگر عناصر نیز در شعرهای امید نمودی درخور دارند اما همچنان که گفته شد بیشترین جلوه را در این عرصه زبان دارد.

بریده‌ای از کتاب پیاده‌ها

«در پرده قیل قال گفتیم و نشد/ از پنجره خیال گفتیم و نشد/ گفتند بگو تا دلت آرام شود/ گفتیم، هزار سال گفتیم و نشد»