فیروزۀ خاتم

این شعرهای آیینی، که آثاری از دوستان شاعرم و دیگر چکامه‌سرایان گران‌مایه است، همه «جان‌پارۀ دنیای من‌اند» و در سال‌های اخیر اکثرشان را در روضه‌ها از بر خواندم. همه چامه‌های تر و تازۀ فاطمی‌اند و بیشترشان به زعم این بندۀ مذنب از شیوایی و گیرایی قابل تأمّلی بهره‌مندند و به قول زنده‌یاد استاد اوستا آدمی را مستفیض و مستِ فیض می‌نمایند. اکثر قریب به اتّفاقشان در مجموعۀ خود شاعران یا جایی دیگر منتشر شده‌اند و راستش را بخواهید دلم نمی‌آمد بعضی‌هایش را اینجا بیاورم. اما چون قضیه به کوثر الهی، آن گل سرسبدِ آفرینش، حضرت فاطمۀ زهرا^(س)، ارتباط داشت نتوانستم.

فراهم آمدن این وجیزۀ ناچیز در فرصتی کوتاه از جانب این کمترین بنده بیشتر با تأکیدهای پی‌گیرانۀ عزیزان حوزۀ هنری، به‌ویژه بزرگوار ارجمند غلام‌حسین نظری ـ که در حال حاضر مسئولیت واحد زنجان را عهده دارند ـ اتفاق افتاده است و سپاسمند ایشانم؛ والّا من از این دست‌ کارها بسیار دارم که همت نکرده‌ام به هیات کتابشان دربیاورم، حتّی آثار خودم را، چه آیینی‌ها، چه عاشقانه‌ها، و چه اجتماعیات! البته در این همّت نکردن‌ها سخت‌گیرانه‌تر شدن ممیزی هم دخیل بوده است …

بریده‌ای از کتاب فیروزۀ خاتم

گهواره نیست کودکی ات را فلک؟ که هست/ فرمانبر تو نیست سما تا سمک؟ که هست/ وقتی به خواب می روی، ای کوثر کثیر/ لالایی خدیجه نباشد، ملک که هست/ آن روزه سه روزه نیازی بره نان نداشت/ ای زخمی محبت عالم، نمک که هست